“ขออภัยครับคุณนีน่า ผมไม่สามารถจริงๆ ครับ”
เมื่อฮาบิบไม่อาจให้ความช่วยเหลือได้ หญิงสาวจึงร้องขอความเห็นใจจากคนสูงกว่าที่กอดรัดร่างของเธอเอาไว้อีกครั้ง
“ฝ่าบาทได้โปรดปล่อยหม่อมฉันเถอะนะเพคะ หม่อมฉันอยากกลับบ้าน”
มือเล็กพยายามแกะวงแขนแข็งแรงที่โอบรอบร่างของเธอเอาไว้อย่างแนบแน่นออกเป็นพัลวัน ทว่าความพยายามของหญิงสาวก็เป็นได้แค่ความพยายามเมื่อชีคหนุ่มไม่ยอมปล่อยซ้ำยังกอดรัดร่างของเธอแน่นขึ้น
“หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้นีน่า”
“ไม่เพคะ หม่อมฉันจะหยุดก็ต่อเมื่อฝ่าบาทยอมปล่อยหม่อมฉัน”
“คุณจะหยุดไหมนีน่า”
“ไม่เพคะ”
“ผมเตือนคุณแล้วนะ”
“ปล่อยอื้อ…”
นีน่าร้องบอกได้เพียงเท่านั้นริมฝีปากรุ่มร้อนของคนสูงศักดิ์ก็ทาบทับลงบนเรียวปากของเธอ วงแขนแข็งแกร่งข้างหนึ่งยังคงกอดรัดเรือนร่างของเธอเอาไว้ ส่วนอีกข้างกระชับที่ท้ายทอยของหญิงสาว บังคับให้เธอรับจุมพิตลงทัณฑ์อย่างถนัดถนี่
“ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ”
นีน่าร้องบ
