“หืม…” ฮาบิบครางอย่างแปลกใจ ทว่าพอเหลือบไปเห็นสายตาคมดุของชีคฟารีสจึงกระแอมในลำคอเบาๆ “ขอประทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าข้องใจอะไรงั้นเหรอฮาบิบ”
“กระหม่อมถามได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ”
ความใคร่รู้ที่เต็มเปี่ยมในดวงตาขององครักษ์หนุ่มทำให้ชีคฟารีสยังคงตวัดสายตามองอีกฝ่ายด้วยสายคมดุ แต่เพราะความที่สนิทสนมกันพอสมควร ชีคหนุ่มจึงอนุญาต
“ถามมา”
“ฝ่าบาทจะกลับวังเพื่อไปเสวยมื้อกลางวันที่ตำหนักส่วนพระองค์หรือว่าจะไปเสวยมื้อกลางวันที่ตำหนักฝ่ายในพ่ะย่ะค่ะ”
ฮาบิบเผยรอยยิ้มคล้ายรู้ทันตอนที่ถามออกไป แต่เพียงเสี้ยววินาทีต่อมารอยยิ้มบนใบหน้าขององครักษ์หนุ่มก็เลือนหายไปราวกับว่าไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน
“เจ้ารู้ดีขนาดนี้เห็นทีเราน่าจะแต่งตั้งให้เจ้าไปประจำการอยู่แถวๆ ชายแดนดีไหมฮาบิบ เผื่อความอยากรู้ที่เกินพอดีของเจ้าจะช่วยเหล่าทหารที่ประจำการอยู่ชายแดนได้บ้าง”
“กระหม่อมจะไปเตรียมรถให้เดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”
กล่าวจบฮาบิบ
