เสียทีอยู่รอมร่อ อีกนิดเดียวหล่อนคงแหลกย่อยยับอยู่ใต้ร่างของมันแน่ๆ
“อย่าอยู่เลยมึง”
ผมโกรธจัดจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ หันไปคว้ามีดตรงชั้นคว่ำจานแล้วปรี่เข้าหาไอ้เบิ้มหมายเอาชีวิต
“จอห์นอย่า”
น้าเดือนร้องเสียงหลง พอดีกับเสียงรถตำรวจที่วิ่งมาจอดหน้าบ้าน ทำให้ผมชะงัก สติคืนกลับมา น้าเดือนแย่งมีดออกจากมือผม เพราะไม่อยากให้ผมต้องเดือดร้อนโดนคดีฆ่าคนตาย
“ไอ้เดนมนุษย์คนนี้มันสมควรตายครับน้าเดือน”
ผมยังไม่หายแค้น ตำรวจสองนายเข้ามาถึงที่เกิดเหตุ ใส่กุญแจมือไอ้เบิ้มแล้วนำตัวออกไปจากที่เกิดเหตุ
“ยังมีอีกคนครับคุณตำรวจ... ยัยทอมตัวการ ขับกระบะหนีออกไปเมื่อกี้”
ผมฟ้องตำรวจ
“กระบะสี่ประตูสีขาวใช่ไหมครับ”
ตำรวจหันมาถามผม
“ใช่ครับ... ”
ผมผยักหน้า
“อ๋อ... น่าจะเป็นคันที่ชนเสาไฟฟ้าตรงหน้าซอย... คงรีบขับหนีจนไม่ทันระวัง คนขับผมสั้นตัวใหญ่ท่าทางเหมือนทอมใช่ไหมครับ”
“นั่นละครับ”
ผมมั่นใจว่าไม่
