“วันนี้ดาวไปทำงานไม่ได้นะคะ... ลูกชายดาวไม่สบายค่ะ”
“หรอ... งั้นรอนะ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้... ผมจะพาชินจังไปหาหมอ”
น้ำเสียงของแดนน์บอกความกระตือรืนร้น เขาห่วงใยจากใจจริง ทั้งที่ไม่ใช่พ่อของเด็กด้วยซ้ำ
“รบกวนเวลาคุณค่ะ... คุณไปทำงานเถอะ”
ฉันเกรงใจ ไม่อยากให้แดนน์ต้องมาเสียเวลากับฉัน เพราะเขาเองก็มีงานต้องทำ
“วันนี้ผมมีสอนช่วงบ่ายครับ ตอนเช้าผมว่างพอดี... รอผมนะครับที่รัก”
ประโยคที่ได้ยินทำให้หัวใจของฉันพองโตขึ้นมาจนบอกไม่ถูก ‘ที่รัก’ ใครช่วยบอกทีเถอะว่าคำพูดที่ฉันได้ยินเมื่อครู่... ฉันไม่ได้หูฝาดไปเองใช่ไหม?
“เดี๋ยวแดนน์แวะมารับค่ะแม่... แดนน์จะพาชินจังไปหาหมอ แม่ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ... พรุ่งนี้เจอกันนะแม่”
ตอนนั้นแม่กำลังจะไปขึ้นรถตู้เพื่อเดินทางไปเยี่ยมน้องสาวของแม่ที่อยู่ต่างจังหวัด
ในเวลาต่อมา
ทันทีที่แดนน์ขับรถมาถึงบ้านของฉัน เขาก็รีบถามถึงลูกชายฉัน ตอนนั้นชินจังกำลังนอนหลับอยู่
