น้ำตาถึงกับไหลคลอ ใจดวงโตเจ็บยับเยินกับสิ่งที่ตนกำลังเผชิญ ไม่คิดเลยว่าการที่สั่งไม่ให้คิดถึงใคร มันจะทรมานเช่นนี้ ยิ่งนึกถึงประโยคที่ลิลลี่บอกว่าไม่ต้องการให้เข้าไปยุ่งวุ่นวายในชีวิต ใจดวงโตก็ยิ่งเจ็บราวกับโดนเข็มนับพันทิ่มแทง แต่คงโทษใครไม่ได้ เพราะเขาทำตัวเองทั้งหมด
เวลาได้ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงสองชั่วโมง กิจก็ยังคงนั่งเศร้าอยู่ที่เดิม ไม่ยอมลุกไปไหน จนกระทั่งนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน กิจก็จำใจต้องลุกขึ้นเพื่อกลับบ้านพัก กลัวว่าบิดานั้นจะเป็นห่วง แต่แล้วเท้าหนาซึ่งกำลังมุ่งตรงกลับไปยังรถคันโตก็ต้องวกกลับ เพราะได้ยินเสียงร้องให้ช่วย และเสียงนั้นก็คุ้นหูเสียจริง
“กรี๊ด!! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ” มือบางพยายามสะบัดมือแข็งของชายแปลกหน้าซึ่งพยายามลวนลามตนให้หลุดออก แต่สะบัดเท่าไรก็ไม่หลุด ริมฝีปากบางเม้มแน่น กะจะมานั่งรับลมเย็นๆ ให้คลายเศร้า ให้คลายคิดถึงคนที่ทำร้ายตน ที
