บ่วงรักทาสอสูร

บทที่ 1 เจ้าสาวของอสูร(09)

เธอวิงวอนด้วยหยาดน้ำตา น้ำเสียงสั่นพร่า ความกลัวเริ่มกัดกินในหัวใจมากยิ่งขึ้น ได้แต่ภาวนาอีกครั้งให้มีคนมาช่วย แต่ความหวังมันคงริบหรี่ เพราะป่านนี้ทุกคนคงเข้านอนกันหมดแล้ว คงไม่มีใครคิดจะออกมาที่ฟาร์ม และสามีใจร้ายก็คงลืมไปแล้วว่าต้องมารับ หรือไม่เขาก็จงใจจะไม่มารับ

แล้วเสียงหวีดร้องก็ดังขึ้นเมื่อชายทั้งสามพยายามกระชากเสื้อผ้าตัวสวย

“กรี๊ด!! อย่า ฉันขอร้อง อย่าทำฉัน” หญิงสาวพยายามปัดมือหนาออก แต่ทว่ากลับโดนตบเข้าอย่างจังที่ใบหน้า

เผียะ!! เผียะ!!

“อีนี่ ฤทธิ์มากจริงๆ”

ชายคนหนึ่งเอ่ยพร้อมกับฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้านวลสองครั้งติด พลันแสยะยิ้มเมื่อเห็นว่าเหยื่อสาวแน่นิ่ง หมดหนทางสู้ พลันจัดการสิ่งกีดขวางความสำราญต่อ ชายทั้งสามต้องกลืนน้ำลายลงคอเมื่อความสวยปรากฏตรงหน้า ผิวเจ้าหล่อนช่างเนียนสวย อกก็เต่งตึง น่าจับต้อง

ก่อนมือร้อนจะยื่นออกไปหวังจะกระชากบราตัวน้อยให้หลุด แต่แล้วมันก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินสิ่งที่เหยื่อสาวเอ่ยเสียงแผ่ว

“อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันมีสามีแล้ว ฮือๆ คุณรามันช่วยนางด้วย” เธอพร่ำเรียกรามันเสียงแผ่ว

ชายทั้งสามถึงกับมองตากันลอกแลก เพราะได้ยินชื่อที่ไม่อยากจะได้ยิน ซึ่งพวกมันพยายามหลีกเหลี่ยงไม่เผชิญหน้า

“เมื่อกี้มันเรียกชื่อรามันหรอวะ” หนึ่งในนั้นกระซิบถาม

ชายผู้ถูกถามพยักหน้าหงึก ๆ พร้อมกับหันมามองหญิงสาวที่นอนตัวงอ

“เมื่อกี้มึงเรียกชื่อ รามันเหรอ รามันไหน”

“ฮือๆ รามัน อิศรเวช คุณรามันเป็นสามีฉัน ปล่อยฉันไปเถอะนะ” คนเจ็บทั้งใบหน้าและท้องน้อยตอบ ก่อนจะพยายามรวบรวมแรง ยกมือขึ้นมาพนมขอร้อง

“ฉิบหายแล้วมึง!!” ชายหนึ่งในนั้นสบถดังลั่น แล้วมองหน้ากันแบบเดิม

“จะเอาไงดีวะ มันเป็นเมียไอ้รามัน” พูดด้วยน้ำเสียงสั่น รู้กิตติศัพท์ดีว่า รามันนั้นดุดันและบ้าดีเดือดขนาดไหน หากเป็นไปได้พวกมันก็ไม่อยากจะมีเรื่องด้วย

“ไม่เห็นต้องกลัวเลย เราก็แค่สนุกกับเมียของมัน แล้วพวกเราก็หนีไปจากที่นี่ แค่นี้มันก็ทำอะไรเราไม่ได้แล้ว” หนึ่งในนั้นทำใจกล้าเอื้อนเอ่ยอย่างไม่เกรงกลัว ทั้งๆ ที่ในใจก็หวั่นเกรงต่อบารมี เพราะคงไม่มีใครที่ไม่กลัว อสูรหัวใจเถื่อนคนนี้

“ฮือๆ อย่าทำอะไรฉันเลย” หญิงสาววิงวอนเสียงพร่าอีกครั้ง พยายามจะขยับตัวหนี แต่ก็หนีไปไม่ได้ เพราะไม่มีเรี่ยวแรง

“ผัวมึงจะชื่ออะไรพวกกูก็ไม่สน ตอนนี้กูอยากจะเอามึงใจจะขาดแล้ว แต่รับรองว่าพวกกูเด็ดกว่าผัวมึงแน่นอน” แล้วถาโถมร่างกายเข้ามาหา ซุกไซ้ซอกคอนวล

กรี๊ด!! กรี๊ด!!

ช้องนางกรี๊ดลั่นราวเสียสติ พยายามเบี่ยงคอหลบ ในใจมีแต่ความกลัว น้ำตาใสก็ไหลพราก

“ฤทธิ์มากนักนะมึง โดนตบไปไม่เข็ดใช่ไหม อยากโดนอีกหรือไงวะ” กำลังจะฟาดฝ่ามือใส่อีกหน แต่ก็มีเสียงประกาศิตดังมาเสียก่อน ชายทั้งสามถึงกับสะดุ้งโหยง เพราะมันคือเสียงของคนที่ไม่ต้องการเผชิญหน้า

“มึงลองตบเมียกูดูสิ มึงจะได้ไปเฝ้ายมบาลแน่” เสียงเข้มตะโกนลั่น แววตาดุกร้าว ใบหน้าเหี้ยมเกรียม พลันถีบประตูกระท่อมให้เปิดออก แล้วก้าวเท้าเข้ามาในกระท่อม ดวงตาคมเข้มดุดันขึ้นเมื่อเห็นสภาพของช้องนาง ขบกรามแน่นอย่างโมโหที่พวกมันบังอาจจะมาแตะต้องผู้หญิงของตัวเอง

พลางปรายตามองคนตัวเล็ก ใบหน้ามีแต่รอยช้ำ เนื้อตัวสั่นระริก แล้วต้องเบือนหน้าหนีเมื่อสายตาคู่นั้นกำลังตัดพ้อ ก่อนจะนึกโทษตัวเองที่งี่เง่า ลืมไปเลยว่าตัวเองต้องไปรับเมียตีทะเบียน นี่ถ้าลุงชอบไม่ขับรถออกไปดูเจ้าหล่อนด้วยความเป็นห่วง แล้วพบเหตุการณ์เข้า เขาก็ไม่รู้เลยว่าป่านนี้เจ้าหล่อนจะเป็นเช่นไร

ทันทีที่รับรู้เรื่องราว เขาก็รีบตรงดิ่งมาที่นี่ทันที ใจดวงแกร่งเดือดปุดๆ ที่มีคนกล้าเข้ามาทำเรื่องเลวๆ ในถิ่นของตน แถมมันยังบังอาจมาแตะต้องของของเขาอีก รามันรีบเร่งความเร็วของรถเพราะนึกเป็นห่วงหญิงสาว ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นเช่นไร ส่วนลุงชอบก็รีบไประดมคนในไร่ให้ตามมาสมทบกับเจ้านายหนุ่ม