เสียงเข้มตะโกนเรียกชื่อเจ้าหล่อนดังลั่น มองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ไม่นานก็เปลี่ยนมาเป็นกระตุกยิ้ม คำรามหึหึในลำคอ จนช้อนนางรู้สึกใจคอไม่ดี
“งั้นเรามาทบทวนกันอีกรอบไหมว่าเธอเป็นเมียฉันหรือเปล่า” บอกจบก็ไม่รอให้อีกฝ่ายโต้ตอบ ก้มลงมาประกบปากที่กำลังเผยอเถียงทันที ส่วนมือหนาก็รั้งท้ายทอยเล็กเอาไว้เพื่อที่จะได้จูบได้ถนัด
กำปั้นน้อยทุบตีอกแกร่ง เสียงที่เอื้อนเอ่ยหายไปในลำคอกลายเป็นเสียงที่ฟังไม่รู้เรื่อง
“อ่อย อ่ออยนะ”
รามันไม่ได้สนใจกับกำปั้นน้อย เพราะแรงน้อยนิดเท่าเธอไม่มีวันทำให้เขาเจ็บ พลันก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ช้องนางเดินมาติดกับขอบเตียง ใบหน้าหวานส่ายไปมาอย่างปฏิเสธ แต่รามันไม่ฟัง ผลักเจ้าหล่อนลงไปที่เตียงแล้วถาโถมร่างกายเข้าหาทันที
“อย่าทำอะไรนางนะคุณรามัน ปล่อยนางนะ นางไม่พิสูจน์อะไรทั้งนั้น”
“แต่ฉันอยากพิสูจน์ ในเมื่อเธอบอกว่าไม่ได้เป็นเมียฉัน งั้นเร
