“อ่อย อ่อยนาคุนรามานน”
รามันไม่อาจห้ามใจได้อีกต่อไป เขาไม่สนใจเสียงร้องห้ามของช้องนางสักนิด มือหนารวบข้อมือเล็กไว้เหนือศีรษะพร้อมกับขยับร่างกายมาทาบทับคนตัวเล็กไว้ จากนั้นก็ควานหาความหอมหวานที่ได้จากโพรงปากนุ่ม ใช้ลิ้นร้อนไล่ต้อนเกี่ยวตวัดลิ้นเล็ก
ช้องนางพยายามส่ายหน้าไปมาเพื่อที่จะทำให้เขาเลิกจูบ แต่ทว่ามันกลับไม่ได้ผล ยิ่งต่อต้านรามันก็ยิ่งรุก จนต้องนี้เรี่ยวแรงหายไปหมด แขนขาอ่อนแรง สมองก็ขาวโพลน
เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างค่อยๆ หมดฤทธิ์ มือหนาก็ปล่อยข้อมือสวยให้เป็นอิสระพร้อมกับคว้าข้อมือสวยขึ้นมาหอม ส่งยิ้มหื่นกระหายให้ จากนั้นค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมาครอบครองริมฝีปากสวยอีกครั้ง ส่วนมือหนาก็เริ่มอยู่ไม่สุข ปัดป่ายไปทั่วตัวของคนใต้ร่าง ปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวสวยออก
เสื้อตัวน้อยค่อยๆ ถูกโยนทิ้งไปทีละชิ้น ร่างเล็กเปลือยเปล่า รามันกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อกเมื่อเห็นสิ่งเย้ายวนตรงหน้า โน้ม
