“เดี๋ยววันนี้อานางจะอยู่กับหนูรีดีไหมคะ”
“อานางอยู่กับหนูรีนะคะ หนูรีกลัว ฮือๆ หนูรีไม่อยากอยู่คนเดียว แล้วทำไมคุณแม่ไม่เห็นมาหาหนูรีเลย คุณแม่ไปไหนคะ คุณพ่อด้วย” นารีนาถร้องถามเสียงเศร้าปนสะอึกสะอื้น จ้องมองพร้อมรอคำตอบ
“คุณแม่ของหนูรีไปทำธุระนะคะ ถ้าหนูรีคิดถึงแม่ลินินก็กอดอานางไงคะ ส่วนคุณพ่อถ้าหนูรีหายดีเมื่อไร แล้วอานางจะพาไปหาพ่อรามันนะคะ ” บอกพร้อมกับโยกตัวไปมาเพื่อปลอบ
“อานางมาเป็นแม่ของหนูรีได้ไหมคะ หนูรีอยากเรียกอานางว่าแม่ หนูรีอยากมีแม่”
“ได้สิคะ อานางก็รักหนูรีเหมือนลูก อานางรักหนูที่สุด” น้ำตาใสไหลเอ่อหน่วยตา หล่อนทั้งรักและเอ็นดูนารีนาถ แล้วทำไมหล่อนจะไม่ต้องการให้หนูน้อยเรียกว่าแม่
“แม่นาง”
ช้องนางพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำว่าแม่ หัวใจเล็กรู้สึกตื้นตัน หล่อนไม่เคยรังเกียจเด็กคนนี้สักนิด ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ลูกสาวของตน หล่อนรักและเ
