อิ่มอุ่นชะงักวางช้อนไอศกรีม จ้องหน้ารุ่นน้องคนสวยตาเขม็ง “ขิมเป็นอะไรมากไหมจ้ะ พี่อิ่มแล้ว พร้อมจะรับฟัง”
เขมขิมหน้าถอดสี โทสราดน้ำผึ้งที่มีไอศกรีมลูกใหญ่วางอยู่ละลายจนหมด แต่เขมขิมกลับไม่ตักกินเลยสักนิด
“ขอโทษค่ะพี่อิ่ม ขิมแค่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน”
ที่เธอให้รุ่นน้องกินขนมและน้ำหวานก็เพื่อทำให้อีกฝ่ายปรับสภาพอารมณ์ให้เย็นลง แต่มองอาการของเขมขิมแล้ว อิ่มอุ่นต้องถอนหายใจด้วยความเป็นห่วง
“ขิมคงจะเจอมาหนักจริง” มือนิ่มๆ เลื่อนไปกุมมือเขมขิม สายตาคู่สวยแสดงออกถึงความห่วงใยอย่างเปิดเผย “เล่ามาสิ เกิดอะไรขึ้น พี่อิ่มยินดีรับฟัง และช่วยขิมเต็มที่”
“ขอบคุณค่ะพี่อิ่ม” เขมขิมละล่ำละลักเล่าให้ฟังถึงเรื่องเมื่อครู่นี้ที่หน้าร้านขายยา
“อะไรนะ! มันจับขิมกดในรถเลยเหรอ ไอ้ชั่ว ไอ้เลว คนแบบนี้ใครไปคบหาสมาคมด้วย คงพากันชั่ว พากันเลว ดีแล้วที่ขิมไม่คิดจะกลับไปทำงานที่ไร่ของมัน ขิมตกงานใช่ไหม พี่อิ่
