อีกฟากของไร่ซึ่งเป็นส่วนของเรือนพักคนงานแบ่งแยกหญิงชายเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ เรือนนอนสีขาวของพนักงานผู้หญิงร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่น้อย ที่หน้าห้องซึ่งเป็นที่พักของเขมขิมปิดไฟมืดสนิท ยามวิกาลขนาดนี้ พนักงานคนอื่นหลับนอนกันหมดแล้ว ที่จริงเขาไม่อยากมารบกวน แต่ตามหาแม่ตัวดีไม่เจอ โทร.ไปเท่าไหร่ก็ไม่รับ
“ยังไม่กลับมาอีก”
ท่าทางหงุดหงิดกังวลเดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าเรือนพักคนงานหญิง ยศพลที่อยู่บริเวณเรือนพักคนงานชายแต่ยังนอนไม่หลับเขามองลงมาแล้วเห็นเจ้านาย ยกมือขยี้ตาก็ตาไม่ได้ฝาด
“พ่อเลี้ยงมาทำอะไรถึงนี่”
“พ่อเลี้ยงยังไม่นอนเหรอคะ มาหาใครคะ”
สาวใหญ่คนหนึ่งเปิดประตูออกมากลางดึกและตกใจที่เห็นพ่อเลี้ยงพนามาเดินไปเดินมาในเรือนนอนหญิง
“เอ่อ ฉันมาหาคุณขิม เขายังไม่กลับมาอีกเหรอ”
หญิงสาวคนนี้อยู่ห่างจากห้องพักของเขมขิมถัดไปสองห้อง “ตั้งแต่ออกไปเมื่อเย็น ก็ไม่เห็นอีกเลยค่ะ”
พ่อเลี้ยงพนาพยักหน้าหงึ
