เขมขิมยกมือขอโทษเหมราช ยังไงเขาก็ให้งาน ให้ที่พักกับเธอ พ่อเลี้ยงเหมราชกับพ่อเลี้ยงพนาถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่ก็เป็นคนละคน
ท่าทางยกนาฬิกาขึ้นมาดูของเหมราชดูเหมือนจะรีบไปไหน เขมขิมสังเกตชุดที่อิ่มอุ่นใส่เหมือนกำลังจะออกไปข้างนอก
“พี่เหม พี่อิ่ม จะไปข้างนอกเหรอคะ”
“ใช่จ้ะ มีเรื่องด่วนนิดหน่อย” เหมราชแตะเอวบางของภรรยา ใบหน้าอ่อนกว่าวัยเหมือนนึกอะไรออกบางอย่าง “แย่แล้วอิ่ม ทำไงดี พี่เหมลืมไปว่า พี่มีเอกสารให้ช่างเซ็นด่วน”
“ถ้าอย่างนั้นเราก็แวะไปที่ไร่สตรอว์เบอร์รีก่อนไหมคะ”
“แต่เราจะตกเครื่องสิอิ่ม”
“แย่เลยถ้าอย่างนั้น คนขับรถเราก็ป่วย” อิ่มอุ่นถอนใจ นัดที่จะไปครั้งนี้สำคัญเสียด้วย
เขมขิมแทรกขึ้นตามนิสัย หากมีอะไรที่เธอพอจะทำให้ผู้มีพระคุณได้ หญิงสาวไม่เคยเกี่ยงงอน “พี่อิ่ม พี่เหมคะ ถ้าอย่างนั้นให้ขิมเอาไปให้ช่างก็ได้นะคะ ขิมพอจะขับรถได้”
อิ่มอุ่นยิ้มเต็มที่โถมกายเข้าหาเขมขิม “น่ารักที่ส
