มือบางประคองใบหน้าของบิดาไม่ยอมห่าง หัวใจดวงน้อยเต้นสั่นเมื่อยามที่เห็นบาดแผล รอยพกช้ำจากการถูกทำร้าย มันทำให้เธอเจ็บลึกๆที่หัวใจ รู้อยู่แก่ใจ ถ้าไม่ได้เขาช่วยไว้ บิดาของเธอคงจะเจ็บกว่านี้อยู่เหมือนกัน
"พ่อขอโทษนะนัญ.. ถ้าไม่ได้เขา.."
เธอโผล่เข้ากอดบิดา ก่อนที่เขาจะจบประโยค ไม่ใช่แค่ไม่อยากฟังท่านโทษตัวเอง แต่ไม่อยากได้ยิน ว่าเขาคนนั้นช่วยเหลือครอบครัวของเธอด้วยเช่นกัน
"ภรรยาของคุณ.. คนของผมกำลังพามาส่งที่บ้าน ผมจำต้องหยุดการเดินทางของเขาก่อนหน้านั้น เพราะไม่อยากให้มาเจอะเจอกับคนพวกนั้น.."
"ขอบคุณมากนะคุณ.. ถ้าไม่ได้คุณ ผมคงแย่.."
"ผมเพียงแค่ต้องการให้คุณรักษาสัญญา อย่าทำร้ายเธอ ไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม.."
คำพูดนั้น ทำให้ตาสวยเหลียวมองอย่างอดไม่ได้ เธอไม่ได้แสดงออก ว่ารู้สึกแบบไหน ในขณะที่เขาเอง ก็ไม่ได้รั้นจะเอาคำตอบให้ได้เช่นเดียวกัน
"กลับได้แล้วนัญ.. ฉันไม่อยากให้เราอยู่ที่นี่นานๆ
