"ไปนอน.."
เสียงหวาน ตัดบทสนทนาด้วยประโยคคำนั้น มือบางยึดต้นแขนแกร่งเอาไว้มั่น จากนั้นเธอก็ออกแรงลากเขาไปที่เตียง อีกคนยอมขยับอย่างว่าง่าย แต่พอถึงเตียง เขาก็ยังยื้อแขนเธอไว้ เพื่อให้เราหันเข้าหากันอย่างเดิม
"ตกลงเธอให้โอกาสฉันไหม.."
"เอาตรงๆเลยนะ.. ระยะเวลาเพียงสั้นๆ ฉันไม่คิดว่านายจะอะไรกับฉันจนถึงขั้นนั้น.."
"คนมันไม่เคยมีใคร กลับถูกอีกคนหลอกล่อให้ติดกับด้วยความรู้สึก เธอก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ยากขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ทำ.."
"งั้นก็ถือว่าเราหายกัน นายทำฉัน.. ฉันทำนาย ฉันไม่รู้หรอกว่านายเจ็บแบบไหน แล้วนายก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าฉันเจ็บเท่าใด.. ถือแก่ที่นายช่วยพ่อแม่ฉัน งั้นเราก็หายกันก็แล้วกัน.."
"...ฉันหมายถึง ฉันจะยอมยุติทุกอย่าง เลิกสวมหน้ากากเข้าหากัน เพราะฉันก็เหนื่อยจะต่อกรกับนายแล้วเหมือนกัน.."
ผู้ฟังเลือกที่จะเงียบอยู่อย่างนั้น เขากลืนก้อนเหนียวๆลงคอด้วยความยา
