ริมชายหาดที่พอมีแสงสว่างจากดวงจันทร์ส่องลงมาเล็กน้อย คือสถานที่ที่เหมาะที่สุดสำหรับการนั่งร้องไห้
วาดดาวทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง หยาดน้ำตายังคงไหลพรากอาบแก้ม คำประณามเหยียดหยามของเมเตโอไม่ต่างจากมีดที่กรีดลงบนเนื้อหัวใจ
เมื่อก่อนหล่อนคิดว่าตัวเองเข้มแข็ง และยืนหยัดอยู่บนโลกใบนี้ได้โดยที่ไม่ต้องสนใจสายตาหรือความคิดของใคร แต่ตอนนี้... หล่อนรู้แล้ว... รู้แล้วล่ะว่าตัวเองไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่เคยคิดเอาไว้ หล่อนอ่อนแอ... อ่อนแอจนน่าสมเพชต่างหาก
ร่างเล็กสะอื้นจนตัวโยน เสียใจเหลือเกินกับความเกลียดชังที่ เมเตโอมอบให้ ในสายตาของเขา หล่อนคงไม่ต่างจากหนอนน่าขยะแขยงที่ไต่อยู่ตามขอบถังขยะสินะ
มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาอีกครั้งและอีกครั้ง เมื่อเสียงฝีเท้าของใครบางคนดังใกล้เข้ามา หล่อนหันไปมอง
“เอ่อ...”
“ขอผมนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”
น้ำเสียงแบบนี้ช่างคุ้นหูนัก วาดดาวเพ่งตามอง ก่อนจะอุทานออกมาอย่
