ตอนที่ 8 ไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ
1146 คำ
พรนัชชาหันหน้ากลับมายังสนามบาสเก็ตบอลอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าการแข่งขันจบลงแล้วก็ตั้งใจจะหันกลับมาโฟกัสการบ้านบนโต๊ะต่อ ทว่าก็ช้าเกินไปเพราะยังไม่ทันที่เธอจะดึงสายตากลับมาพี่คลื่นที่ตอนแรกยืนคุยอยู่กับเพื่อนก็หันหน้ามาซะก่อน ทำให้เธอกับเขาสบตากันอย่างเลี่ยงไม่ได้ คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยคล้ายจะถามว่า ‘มีอะไร?’ หญิงสาวจึงส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้เพื่อบอกว่า ‘ลูกชู้ตของพี่เมื่อกี้สุดยอดมากเลยค่ะ’
เธอไม่ได้แกล้งชม ทว่าลูกชู้ตของพี่คลื่นมันสุดยอดจริงๆ
แม้จะอยู่ห่างกันเกือบยี่สิบเมตรและอีกฝ่ายก็ทำเพียงยกยิ้มมุมปากขึ้นเพียงเล็กน้อย แต่เธอมั่นใจว่าเมื่อกี้...
พี่คลื่นยิ้ม
เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นพี่คลื่นยิ้ม ซึ่งรอยยิ้มของเขาทำหัวใจของเธอกระตุกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ความเขินอายที่เกิดขึ้นฉับพลันทำให้เธอเป็นฝ่ายหลบตาเขาก่อน ทว่าก็คงหลบได้ไม่นานเพราะพี่คลื่นกำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ
พรนัชชาหลุบตามองขวดน้ำดื่มที่วางอยู่บนโต๊ะ มองมันอย่างชั่งใจอยู่นานก่อนจะหยิบมันขึ้นมาถือไว้ แล้วยื่นมันให้คนตัวสูงที่เดินมาถึงตรงโต๊ะพอดี
“พี่คลื่นดื่มน้ำไหมคะ?”
“...”
เมื่อเห็นคนตัวสูงมองมาด้วยสายตานิ่งก็รู้สึกกระดากอายขึ้นมาทันที ยิ่งเขายืนนิ่งไม่ยอมรับเอาขวดน้ำดื่มที่เธอยื่นให้ก็ยิ่งทำตัวไม่ถูก แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเขาอาจจะไม่สะดวกใจที่จะดื่มน้ำขวดเดียวกับเธอก็เลยรีบอธิบายเพิ่ม
“น้ำขวดนี้หนูซื้อมายังไม่ได้ดื่มเลยค่ะ เพิ่งแกะพลาสติกเมื่อกี้นี่เอง”
“แล้วเราไม่ดื่ม?”
“ไม่ค่ะ” ส่ายหน้ารัว ก่อนจะสำทับไปอีกประโยค “หนูให้พี่คลื่น พี่คลื่นเพิ่งเล่นบาสมาเหนื่อยๆน่าจะอยากดื่มน้ำมากกว่าหนู”
“ขอบใจ” พูดจบก็ยื่นมือมารับเอาขวดน้ำมาเปิดฝาดื่มด้วยความกระหาย
หญิงสาวมองคนตัวสูงดื่มน้ำด้วยดวงตาใสแป๋วก่อนจะหันไปส่งยิ้มผูกมิตรให้คนอื่นๆที่เดินมาถึงโต๊ะ ทุกคนล้วนเป็นรุ่นพี่มอหก เธอเดาว่าน่าจะเป็นเพื่อนในห้องของพี่คลื่นกับพี่พร้อมทั้งหมด เพราะทุกคนดูสนิทกันมาก
“ไอ้ห่าคลื่นวันนี้แม่งอย่างพลิ้ว แต่ละแต้มอย่างโหด โยกหลอกชู้ต มึงเล่นแบบนี้แล้วเมื่อไหร่พวกกูจะได้เกิดวะ” อาร์ทมองค้อนคนที่ตัวเองพูดถึงด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้ แค่มันยืนเฉยๆทำหน้านิ่งๆเสียงกรี๊ดก็ดังกระหึ่มสนามแล้ว ยิ่งวันนี้มันทั้งเลี้ยงทั้งชู้ตทำแต้มเป็นว่าเล่น พวกตัวประกอบอย่างเขาก็ไม่ต้องผุดต้องเกิดกันเลยสิ
“จริงของไอ้อาร์ท ถ้าเป็นคนอื่นกูก็คงคิดว่าแม่งเล่นโชว์หญิงไปแล้ว แต่เป็นมึงกูเลยไม่คิดเพราะรู้ว่ามึงไม่สนใจเรื่องพวกนี้” วาโยวิเคราะห์ รู้แหละว่าไอ้คลื่นมันเล่นบาสเก่งแต่ทุกวันมันก็ไม่เคยเล่นจริงจังแบบวันนี้ไง ก็อย่างที่ไอ้อาร์ทบอกวันนี้ไอ้คลื่นแม่งทั้งพลิ้วทั้งโหด “หรือมึงเล่นโชว์หญิงวะไอ้คลื่น”
“กูเล่นปกติ พวกมึงเล่นห่วยกันเอง” คนถูกเพื่อนกล่าวหาว่าเล่นโชว์หญิงพูดเสียงเรียบ มองเพื่อนด้วยสายตานิ่ง
ไร้สาระ
เขานี่นะเล่นบาสโชว์ผู้หญิง
เขาไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ ไม่มีความจำเป็นต้องทำอะไรแบบนั้น
“เจ็บสัส อย่างพวกกูเขาไม่ได้เรียกเล่นห่วยเว้ย อย่างพวกกูเขาเรียกเล่นปกติ มึงต่างหากที่เทพเกิน คนเหี้ยไรเก่งแม่งทุกอย่าง” อาร์ทแบะปาก ไม่อยากจะชมแต่มันคือความจริง แค่มันยืนเฉยๆทำหน้านิ่งๆคลูๆผู้หญิงก็กรี๊ดกันคอแตกแล้ว นี่เสือกเล่นบาสเก่งอีก ก็ไม่แปลกที่เสียงกรี๊ดจะดังลั่นสนาม กองเชียร์รายรอบสนามนี้ก็ของมันทั้งนั้น แฟนคลับเยอะยิ่งกว่าดารา
“...”
“ตอนแรกกูไม่คิดนะ แต่พอไอ้โยมันพูดขึ้นมากูเริ่มคิดแหละ ปกติมึงไม่ได้เล่นจริงจังแบบวันนี้ไอ้คลื่น มึงโชว์ให้ใครวะ?” อาร์ทเริ่มเห็นด้วยกับวาโย
“ไม่มี กูเล่นปกติ”
“ปกติมึงไม่เล่นจริงจังขนาดนี้ บอกมาว่ามึงสนใจใคร ห้ามบอกว่าไม่มีเพราะกูไม่เชื่อ”
“ไม่เชื่อก็เรื่องของมึง”
“มึงมีพิรุธว่ะไอ้คลื่น มึงไม่พูดก็ไม่เป็นไร กูสืบเองก็ได้”
คฑากรส่ายหน้าให้กับความขี้เสือกของเพื่อน หลุบสายตามองโทรศัพท์ที่มีเสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าเมื่อเห็นว่าใครส่งข้อความมาก็เหลือบมองพรนัชชาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนวางขวดน้ำที่ดื่มไปครึ่งขวดลงบนโต๊ะเพื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบกลับข้อความ
แต่ทว่ายังไม่ทันที่จะเปิดหน้าจอเพื่ออ่านข้อความก็มีเรื่องให้หงุดหงิดเมื่อขวดน้ำที่เพิ่งวางลงบนโต๊ะถูกคว้าไปดื้อๆ
“ขวดน้ำกู” บอกอีกฝ่ายเสียงเรียบ ปกติก็ไม่เคยหวงหรอก แต่ขวดนี้ไม่ได้
ถามว่าทำไมน่ะเหรอ?
ไม่รู้สิแค่รู้สึกว่าน้ำขวดนี้มันเป็นของเขา เขาคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ดื่มมัน
“ก็ของมึงแต่กูขอกินหน่อย”
“ไม่ได้”
“แต่มึงไม่กินเแล้วไม่ใช่เหรอวะ จะหวงเพื่อ?” อาร์ทสงสัย ก็เห็นอยู่ทนโท่ว่ามันดื่มน้ำไปแล้วครึ่งขวดแล้วจะหวงส่วนที่เหลือไว้ทำไม
ปกติเวลาเล่นบาสเสร็จก็หยิบขวดน้ำบนโต๊ะไปดื่มกันอยู่แล้วไม่ได้สนใจหรอกว่าขวดน้ำที่วางอยู่เป็นของใคร พวกเขาถือคติใครไวกว่าได้ดื่มก่อน ซึ่งครั้งนี้ไอ้คลื่นมันไวกว่าเพื่อนได้ดื่มน้ำอยู่คนเดียว
“กูพูดตอนไหนว่าไม่กิน” พูดจบก็ยื่นมือไปคว้าเอาขวดน้ำมาเปิดฝาดื่มจนหมดก่อนจะวางขวดเปล่าลงบนโต๊ะตามเดิมแล้วหันกลับมาสนใจข้อความในโทรศัพท์ต่อไม่ได้สนใจว่าเพื่อนจะมองยังไง
อยากมองก็มอง ใครสนวะ
ก็น้ำขวดนี้มันเป็นของกู ร้านขายน้ำก็อยู่แค่นี้อยากกินก็แค่เดินไปซื้อมันจะยากอะไร
- ผู้เขียน
