“ไอ้เธียร์ พอแล้วเว้ย กลับบ้านมึงได้แล้ว” เสียงอัทธ์โวยวายขึ้นกลางวงเหล้า เมื่อเห็นเธียร์วิชทร์ยังคงยกแก้วเหล้าสีอำพันขึ้นดื่มอึกแล้วอึกเล่า แม้ว่าตัวเองจะเมามายเพียงใดก็ตาม
“กูไม่กลับ!” น้ำเสียงเมามายแทบไม่มีสติเอ่ยบอกกับเพื่อนรักของตัวเอง มือหนายังคงปัดป่ายมือของอัทธ์ที่กำลังพยายามจะแบกร่างของเขาอยู่
มึงไม่กลับ มึงจะนอนที่บริษัทกูรึไง”
เออ!” เธียร์วิชทร์กระแทกเสียงใส่อัทธ์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรำคาญใจ
ปล่อยมันนอนที่นี่เถอะ มันคงยังไม่พร้อมกลับบ้าน” ชวินทร์ที่เห็นอาการเมาของเธียร์วิชทร์หันไปบอกกับอัทธ์ด้วยน้ำเสียงและใบหน้าปลงตก
งั้นมึงช่วยกูแบกไอ้เธียร์เข้าไปนอนห้องด้านในหน่อย” ทั้งอัทธ์และชวินทร์ประคองร่างสูงของเธียร์วิชทร์ให้เข้าไปนอนที่ห้องนอนส่วนตัวของอัทธ์ที่ถูกสร้างขึ้นติดกับผนังห้องทำงาน
ทำไมพี่เธียร์ยังไม่กลับนะ!” ชามาหันไปมองนาฬิกาที่ติดผนังห้อง เนื่องจากหลังอาการดีข
