ทั้งคู่ยังคงรักษาระยะห่างได้เป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าในใจของหญิงสาวจะเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับเขาขึ้นมา แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ เพราะเรื่องของเขาและเธอมันจบไปตั้งแต่หกปีที่แล้ว ที่เหลืออยู่ตอนนี้คือหน้าที่พ่อแม่เท่านั้น
“คุณแม่ขา” เสียงหวานใสของเด็กน้อยดังมาตั้งแต่ไกล ทำให้เธอหลุดจากภวังค์ความคิด หญิงสาวจึงรีบเดินออกไปหาเสียงนั้นทันที
“ว่าไงคะ กลับมาเหนื่อยๆ ไปกินขนมนะคะ แม่เตรียมไว้ให้แล้ว” บุญนิสากล่าวเสียงอ่อนโยน
“ไปค่ะ ใบบัวหิวแล้ว” เด็กน้อยรีบทันทีเมื่อได้ยินว่ามีขนมรออยู่
“เดี๋ยวก่อนครับ มาเพิ่มพลังให้คุณพ่อก่อนครับ เดี๋ยวคุณพ่อจะออกไปคุยงานกับลูกค้าแล้ว” พฤกษ์โน้มใบหน้าเข้าไปหาบุตรสาวตัวน้อย เด็กหญิงบุญชญารู้หน้าที่เป็นอย่างดี เธอจุ๊บเข้าที่แก้มสากทั้งสองข้างของผู้เป็นบิดา
“ใบบัวเพิ่มพลังให้คุณพ่อแล้ว ตอนนี้พลังคุณพ่อเต็มร้อยแล้วค่ะ” เด็กน้อยกล่าวอย่างไร้เดียง
