“เอาล่ะครับ ขอบคุณกันไปกันมาอยู่อย่างนั้น เราคงไม่ได้ไปไหนสักที ในเมื่อคุณพ่อกับคุณแม่พอใจลูกสะใภ้คนนี้ ก็ต้องไปสู่ขอเธอมาเป็นภรรยาให้ผมแล้วแหล่ะครับ ในเมื่อตอนนี้ผมกำลังพาใบบุญวิวาห์เหาะอยู่ ถ้าอย่างนั้นคุณพ่อคุณแม่ก็ต้องทำทุกอย่างให้ถูกต้องแล้วนะครับ” พฤกษ์เอ่ยออกมาเพราะไม่อยากให้ทุกคนเข้าโหมดเศร้านั่นเอง นั่นทำให้คุณพลอยไพลินอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ ด้วยเพราะว่าเมื่อก่อนไม่เห็นจะเร่ง แต่นี่หลานสาวของท่านโตขนาดนี้แล้ว อยู่ดีๆ จะมาอยากเร่งอะไร ท่านไม่เข้าใจจริงๆ เลย
“พูดออกมาเหมือนรีบมาก ดูสิว่าหลานแม่โตขนาดไหนแล้ว ถ้ารีบก็น่าจะบอกแม่ตั้งนานแล้ว” คุณพลอยไพลินเย้าบุตรชาย แต่ท่านไม่ได้จริงจังนัก ด้วยเพราะว่ารู้ว่าทำไมบุตรชายท่าน ถึงไม่ยอมให้ท่านไปขอลูกสะใภ้ของท่าน ด้วยเพราะเขาไม่รู้นั่นเองว่ามีหลานของท่านอยู่บนโลกใบนี้ ท่านรับรู้ทุกอย่างแต่เพราะแค่ว่าหมั่นไส้บุตรชายเท่านั้น ท่านก็เลยเอ่ยออกไป
