“ถ้าไม่กลัวอะไรแล้วทำไมไม่ตอบมะลิล่ะคะว่าคุณส่งดอกไม้ให้มะลิทำไมกัน...” คำถามของสตรีตรงหน้าไม่ผิดจากคมมีดที่วิ่งเข้าใส่เนื้อหัวใจหนุ่มเลย เขารู้สึกอึดอัด ขัดเขิน และที่แน่ๆ ก็คือเขาไม่รู้วิธีจะรับมือกับความรู้สึกแบบนี้เลย ให้ตายสิ!
“อาจจะไม่ใช่ฉันก็ได้...”
มะลิเม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะหยิบการ์ดใบเล็กที่ตัวเองพกติดตัวขึ้นมาชูให้คนตัวโตมองเห็นชัดๆ
“ลายมือบนการ์ดใบนี้และอีกหลายๆ ใบ เป็นลายมือเดียวกันกับลายมือในเอกสารนั่น”
แมทธิวไม่ได้มีทีท่าว่าตกใจอะไรเลย เขาแสยะยิ้มอีกต่างหาก “แล้วไง เป็นฉันแล้วยังไงล่ะ มันมีอะไรนักหนา ฉันจะซื้อดอกไม้ให้นางบำเรอ เมียเก็บ หรืออีตัวสักคนมันผิดตรงไหน”
นี่หากเป็นในเวลาปกติหล่อนคงจะเจ็บจนกระอักออกมาเป็นลิ่มเลือดเสียแล้วล่ะ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ เพราะหัวใจมั่นใจแล้วว่าแมทธิวนั้นน่าจะมีความรู้สึกดีๆ มอบให้หล่อนบ้าง ไม่อย่างนั้นคงไม่ส่งดอกมะลิให้กับหล่อนทุกวันหลังจา
