แมทธิวในชุดสมบูรณ์แบบเตรียมพร้อมเดินทางยืนจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างห้องเงียบๆ ดวงตาคมกริบจ้องลอดผ่านกิ่งใบของพุ่มไม้ไปยังเรือนพักหลังเล็กของมะลิ เรือนพักที่เขาแอบมองอยู่ทุกวันตั้งแต่ที่หล่อนเหยียบย่างเข้าไปอยู่ในนั้น ความรู้สึกโหยหาโจมตีหัวใจอย่างไม่ปรานี ที่นี่ไม่มีมะลิอีกแล้ว ไม่มีแม้ดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์อีกแล้ว หล่อนใจดำมากที่ตัดสินใจเดินจากเขาไปแบบนี้ ทั้งๆ ที่หล่อนก็รู้ว่าในท้องของหล่อนมีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอยู่ด้วย
“ลูกพ่อ...”
ความรู้สึกแปลกประหลาดเกิดขึ้นมาพร้อมๆ กับคำพูดแผ่วเบาที่เล็ดลอดจากปากเร้าใจออกมา ลูกเหรอ? คำๆ นี้ไม่เคยอยู่ในสมองของเขามาก่อนเลย ลูกที่เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีโอกาสมีได้ เพราะตั้งแต่รุ่นหนุ่มเขาก็เลือกที่จะโดดเดี่ยว เขาไม่เคยปล่อยตัวเองให้สะเพร่าในเรื่องการคุมกำเนิดเลยสักครั้ง ไม่ว่าจะนอนกับสาวน้อยคนไหน เขาก็เลือกที่จะใช้ถุงยางอนามัยและตบท้ายด้วยการให้พว
