“ก็ดี งั้นผมขอตัวล่ะ คุณมะลิผมไปก่อนนะครับ หวังว่าเวลาต่อจากนี้ไปคุณจะพบเจอแต่ความสุขนะครับ...”
อันโตนิโอกล่าวอำลากับมะลิ หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองเขา ยิ้มหวานให้กับเขาอย่างเป็นมิตร โดยหารู้ไม่ว่าคนตัวโตเจ้าของอ้อมกอดแนบแน่นนั้นกำลังอิจฉาเต็มหัวใจ
“เช่นกันค่ะ และก็ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือทุกอย่าง...”
“ไม่เป็นไรครับ ที่ผมช่วยก็เพราะคุณเป็นคนดี...”
อันโตนิโอยิ้มกว้างให้อีกครั้ง ก่อนจะก้าวยาวๆ เดินจากไปอย่างสง่างาม ทิ้งให้ลูกแกะผู้น่าสงสารเผชิญหน้ากับราชสีห์ผู้กำลังเกรี้ยวกราดตามลำพัง
“อาลัยอาวรณ์มันเหลือเกินนะ”
คนตัวโตเริ่มพาลอีกครั้ง มะลิเม้มปากแน่นและพยายามดิ้นรนให้ตัวเองหลุดจากอ้อมแขนทรงพลังแต่แมทธิวไม่ยอมปล่อย เขาหมุนตัวของหล่อนให้หันมาเผชิญหน้า และนั่นก็ทำให้มะลิมองเห็นลูกไฟในดวงตาคมกริบชัดเจน
“มะลิไม่ได้อาลัยอาวรณ์ค่ะ...”
“อย่ามาเถียง ฉันเห็นเธอยิ้มให้มัน” เขาเขย่าร่างบอบบางขอ
