"บัวนอนนานไปแล้วนะลูก บัวไม่คิดถึงทุกคนหรือไงถึงไม่ตื่นขึ้นมาสักที" มือหนาอันแสนอบอุ่นของแทนไท มือที่คอยโอบอุ้มหลายต่อหลายชีวิตให้เติบใหญ่ด้วยความสมบูรณ์แบบ นับตั้งแต่หลานสาวสุดที่รักนอนเป็นเจ้าหญิงนิทรา ยามกินเขาก็แทบจะกลืนอะไรไม่ลงคอ ยามนอนก็หลับไม่เต็มตา เป็นห่วงหลานสาวทุกลมหายใจ
เปลือกตาของคนที่นอนหลับแน่นิ่งอยู่บนเตียงสั่นไหวเมื่อได้ยินเสียงของคนเป็นปู่ แต่ก็ยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมา จนทุกคนถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อนหัวใจยิ่งนัก แต่ก็รู้สึกโล่งอกขึ้นที่บัวมีปฏิกิริยาตอบสนองให้เห็นบ้าง ก่อนจะพากันไปนั่งที่โซฟารักแขก
"ธามรอบัวอยู่นะ คิดถึงบัวมากรู้ไหม บัวไม่อยากแต่งงานกับธามเหรอ ถึงไม่ยอมตื่น" ธามนั่งลงเก้าอี้ตัวเดิมจับมือเล็กขึ้นมาแนบกับแก้มของตัวเองด้วยความรักและคิดถึง เกือบสองอาทิตย์ที่บัวนอนราวกับเป็นเจ้าหญิงนิทรา ทั้งเขาและทุกคนต่างเฝ้ารอการกลับมาของเธอทุกวินาทีและไม่เคยหยุดหวั
