ร่างบอบบางนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงผู้ป่วย ใบหน้าขาวซีดเซียวไร้สีเลือดฝาด ริมฝีปากซีดเผือดไร้สีระเรื่อ ทว่ากลับไม่ได้ลดความสวยลงไปเลยสักนิด ในขณะที่อีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ คนเฝ้าไข้ก็ดูไม่แตกต่างกันเท่าไหร่นัก
สามวันมานี้ ธามเอาแต่นั่งนิ่งไม่ต่างจากคนบนเตียงเท่าไหร่นัก ไม่กิน ไม่นอน ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นนอกจากคนตัวเล็กบนเตียง
ร่างสูงบนเก้าอี้ทอดสายตาไปยังเจ้าหญิงนิทราอย่างหวั่นกลัว กลัวว่าเธอจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไปจริงๆ ความเหน็บหนาวเกาะกุมหัวใจแกร่งอย่างเหนียวแน่น
"ตื่นขึ้นมาสักทีสิที่รัก ลืมตาขึ้นมาคุยกับธาม บัวหลับนานไปแล้วนะ รู้ไหมว่าธามคิดถึงบัวมากแค่ไหน..." ดวงตาคู่คมคลอด้วยหยาดน้ำใส สองมือใหญ่กุมมือเล็กไว้แน่นหนา ริมฝีปากพรั่งพรูคำพูดมากมายออกมาแผ่วเบาราวกับว่าต้องการให้คนที่หลับไม่ได้สติได้รับรู้ถึงความรู้สึกก้นบึ้งของหัวใจที่เขาบรรยายเท่าไหร่ก็ไม่มีวันหมด
"อย่านิ่ง
