“น้ำค้าง” เสียงเข้มเรียกหญิงสาวตรงหน้าออกไปด้วยความไม่อยากเชื่อ แม้ตอนแรกที่เขาเห็นเธอเขาจะคิดว่าตัวเองตาฝาด แต่เพราะความเหมือนทำให้เขาอดที่จะลุกมาหาผู้หญิงคนนี้ไม่ได้
เพียงแต่สุดท้าย เพียงแต่หลังจากเธอเงยหน้าขึ้นมาให้เขาได้เห็นใกล้ๆชัดๆ มันกลับเป็นคนที่เขาไม่อยากเชื่อ เป็นคนเขาที่อยากให้กลับมาแต่ไม่มีหวังว่าจะกลับมา
น้ำค้าง...
เพียงแต่...
“เรา รู้จักกันด้วยหรอคะ” หญิงสาวเจ้าของชื่อมองชายหนุ่มอย่างระวังตัวก่อนจะถามกลับไปด้วยความอยากรู้
“ธะ...เธอ...” และประโยคคำถามสั้นๆนี้ของเธอ กลับทำให้ชายหนุ่มจุกอยู่ในอกอย่างพูดต่อไม่ถูก
เรารู้จักกันด้วยอย่างนั้นหรอ เธอ จำเขาไม่ได้อย่างนั้นหรอ
“ขอโทษนะคะ แต่ฉัน...ไม่รู้จักคุณ” เมื่อเห็นว่าเขาเงียบ และเธอก็ต้องออกไปงานแล้ว ทำให้เธอต้องรีบเอ่ยบอกเขาออกไปก่อนจะเบี่ยงตัวหลบและเดินผ่านเขาไป
หมับ! แต่ครั้งแรกในรอบหลายปี ครั้งแรกที่เขาคิดว่าเธอตายจากไป
