ตอนที่ : 08 รักครั้งแรก
1245 คำ
นานวันบุหงาก็เริ่มหลงรักผู้ชายคนนี้ คงเพราะเธอยังไม่เคยเจอโลกภายนอกเลยคิดว่าความรักมันก็มีเท่านี้ อีกอย่างเธอก็เพิ่งจะเป็นเด็กที่แตกเนื้อสาวด้วย แน่นอนว่าไม่ว่าสิ่งล่อแหลมอะไรเข้ามาเธอก็หลงไปได้อย่างง่ายดายแล้ว
แต่เธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าไอ้ความรักครั้งแรกของเธอเนี่ยมันจะไปได้ยืดยาวขนาดไหน วันหนึ่งถ้าเขาจำทุกอย่างได้ขึ้นมาเขาก็อาจจะทิ้งเธอไปก็ได้และก็คงจะมีแค่เธอที่หลงรักเขาอยู่ฝ่ายเดียว
"คิดอะไรอยู่เหรอ หืม?"
"ไม่มีอะไรหรอก ไหนว่าจะออกไปหาปลาไง"
"ไม่ไปแล้วล่ะอยากอยู่กับเธอมากกว่า"
"อือ...อย่ามาเกาะแกะสิ ฉันกำลังตากปลาเนี่ยไม่เห็นเหรอ"
"แม่บอกว่าเธอดูไม่ค่อยจะดี สงสัยพี่จะทำหนักไปขอโทษนะ"
"....." หลังจากที่ได้มีอะไรกับเธอครั้งแรกเขาก็มีอะไรกับเธอแทบจะทุกคืน และกว่าบุหงาจะได้นอนก็กินเวลาไปครึ่งคืนเลยเหมือนกัน มันจงทำให้เธอรู้สึกอ่อนเพลียเวลาตื่นนอนและร่างกายก็เลยเหนื่อยล้าสะสม
"เดี๋ยววันนี้พี่ช่วยทำงานนะเราจะได้พักบ้าง"
"ไม่เป็นอะไรหรอกฉันทำได้"
"ให้พี่ช่วยเถอะจะได้เสร็จเร็วๆ"
"ตามใจ"
ดูเหมือนว่าเขาจะจำอะไรไม่ได้เลยจึงตั้งชื่อให้เขาว่าลอย เพราะเขานั้นลอยน้ำมาจึงได้เป็นชื่อของเขา และเขาก็ได้แทนตัวเองว่าพี่เพราะจะได้สนิทสนมกับเธอมากขึ้น
"พี่ว่าจะงดหาปลากับชาวบ้านสักพักจนกว่าเราจะหายดีน่ะ"
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร" มันก็มีบ้างที่เธอจะรู้สึกอ่อนเพลีย แต่เธอก็ไม่ได้ป่วยหรือไม่สบายอะไรสักหน่อยเธอยังใช้ชีวิตทำงานของเธอได้ตามปกติด้วยซ้ำ
"ถือว่าพี่จะได้พักไปในตัวไงเราก็จะได้พักผ่อนด้วยเหมือนกัน"
"แดดลงแล้วฉันจะไปดูผักที่ปลูกเอาไว้สักหน่อยพี่จะไปด้วยหรือเปล่า"
"ไปสิ อยากไปพอดีเลยเหมือนกัน"
"....." มันก็เป็นแบบนี้แหละ ที่ตรงไหนที่เธอไปมันก็เป็นที่ที่เขาอยากไปเสมอนั่นแหละ ขอแค่ได้ติดตามเธอออกไปแค่นั้นก็พอสำหรับเขาแล้ว
ตกเย็น...
"แถวนี้ก็มีแต่น้ำทะเลเค็มทั้งนั้นเอามารดน้ำต้นไม้แบบนี้มันไม่ตายหมดเหรอ?"
"ไม่หรอก ชาวบ้านเขามีวิธีกลั่นน้ำกัน"
"เก่งจัง"
"เขาอยู่ที่นี่กันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ตั้งแต่ฉันยังไม่เกิดตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษของฉันแล้ว"
"แล้วรู้ไหมว่าทำไมถึงมาตั้งถิ่นฐานกันอยู่ตรงนี้?"
"ฉันจะไปรู้ได้ยังไงฉันเกิดมาฉันก็ไม่อยู่ตรงนี้แล้ว"
"เขาจะมาอยู่ที่นี่กันเมื่อไหร่ตอนไหนมันเกี่ยวอะไรกับเอ็งด้วยวะไอ้คนแปลกหน้า?" เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินออกมาจากหลังต้นไม้ อินทรกำลังเดินออกมาพร้อมกับลูกสมุนอีกสองคน
"เปล่าหรอกจ้ะฉันก็แค่อยากรู้เฉยๆ ดูแถวนี้มันไม่ค่อยมีความเจริญอะไรเลย"
"คนที่นี่เขาก็อยู่กันแบบนี้แหละถ้าเอ็งอยู่ไม่ได้ก็กลับบ้านของเอ็งไปดิ"
"....."
"พี่อินทรถ้าพี่จะมาหาเรื่องกันพี่กลับไปเลยนะ" บุหงาเอ่ยปากไล่เพราะกลัวว่าจะมีปัญหากัน ถึงเธอจะรู้ว่าอินทรไม่เคยทำอะไรที่มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ก็เถอะ แต่ก็รู้อยู่ว่าอินทรมักจะเข้ามาหาเรื่องแบบนี้เป็นประจำ เพราะยังโกรธเคืองที่ลอยมาแย่งผู้หญิงที่ตัวเองกำลังแอบรักไป
"เดี๋ยวนี้ปกป้องกันจังเลยนะ"
"แล้วพี่จะเข้ามาหาเรื่องทำไม พี่ลอยเขาก็อยู่ของเขาดีๆ ไม่เคยไปหาเรื่องพี่ด้วยซ้ำ ทำไมต้องคอยมาหาเรื่องกันด้วยล่ะต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เหรอ?"
"....." อินทรไม่ได้ตอบ ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในป่าพร้อมกับลูกสมุนที่เดินมาด้วย บุหงาเธอไม่ได้จะพูดแรงอะไรหรอก แต่เธอก็ไม่อยากให้อินทรมาหาเรื่องไม่จบไม่สิ้น ทั้งที่ลอยก็ไม่เคยไปหาเรื่องหรือระรานใครเลยสักครั้ง
"พี่ไม่เป็นอะไรหรอกถ้าเขาจะมาหาเรื่องก็ช่างเขาเถอะ"
"ฉันก็รู้อยู่หรอกนะว่าพี่อินทรไม่ทำเรื่องอะไรแบบนั้นหรอก แต่ฉันก็ไม่อยากให้ต้องมีปัญหากัน ฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ผู้ชายสองคนมาทะเลาะกัน"
"ปกป้องพี่แบบนี้เป็นห่วงพี่ใช่ไหมล่ะ"
"....." นั่นก็ส่วนหนึ่งแหละที่เธอพูดออกไปแบบนั้น แต่ที่เขาพูดมันก็มีส่วน เพราะเธอเริ่มที่จะรักเขาแล้วมันก็ไม่แปลกที่เธอจะอยากปกป้องคนที่ตัวเองรัก
"เขินแน่ๆ เลยหน้าแดงเชียว"
"เงียบไปเลย!"
"....." ลอยยืนยิ้มมองหน้าภรรยาของตัวเองที่กำลังเคอะเขินเพราะคำพูดของเขา เธอเป็นหญิงสาวหน้าตาดีในแบบผู้หญิงบ้านๆ ถึงแม้หน้าตาจะสะสวยแต่คำพูดคำจาของเธอก็มีบ้างที่จะออกห้าวหาญ แต่เขาก็ไม่ได้นึกโกรธอะไรเธอหรอกเพราะรู้จักคนอย่างเธอดี
คนพูดจาแรงๆ ภายนอกดูเหมือนคนไม่มีมารยาท ดูร้ายๆ แรงๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าคนแบบนี้เนี่ยน่าคบกว่าคนที่ชอบพูดจาหยอดคำหวานประจบประแจงเอาใจเสียอีก
"เสร็จแล้วล่ะกลับบ้านกัน"
"คราวหน้าบอกพี่ก็ได้นะ บุหงาจะได้ไม่ต้องเดินมาเองทุกวัน หลังจากเลิกหาปลาแล้วเดี๋ยวพี่จะแวะรดน้ำผักให้"
"ไม่ต้องหรอกพี่ทำงานของพี่กลับมาก็เหนื่อยแย่แล้วแค่นี้เองฉันทำของฉันได้"
"ดื้อจริงๆ เลยนะเราเนี่ย"
บุหงาเธอเป็นคนที่ทำงานขยันขันแข็งมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วจะให้เธอหยุดทำงานและนั่งอยู่เฉยๆ กลับบ้านเธอก็คงจะทำไม่ได้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเธอคงได้รู้สึกว่าชีวิตของเธอมันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง
"ฝนจะตกอีกไหมเนี่ย" ลอยพูดขณะที่กำลังเดินตามหลังภรรยากลับบ้าน เพราะถ้าหากฝนจะตกที่นี่จะไม่มีการบอกเตือนอะไรเลย เช่นมีฟ้าร้องหรือว่าฝนตั้งเค้ามาเพราะหากฝนจะตกมันก็จะตกลงมาเองเลย
"รีบกลับบ้านเถอะค่ำแล้วเดี๋ยวจะมองไม่เห็นทาง"
"จ้ะ"
ลอยรีบสับเท้าเดินตามภรรยาของตัวเองให้เร็วที่สุด ทั้งที่ตัวแค่นี้เองแต่ทำไมถึงได้เดินเร็วขนาดนี้นะ
"รอพี่ด้วยสิทำไมเดินเร็วจัง"
"ก็อย่าช้านักสิ"
"ตัวก็มีอยู่เท่านี้ทำไมถึงได้เก่งนักนะ"
"พี่ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันจะจัดหาสำรับข้าวเอาไว้ให้ เสร็จแล้วจะได้มานั่งกินข้าวเลย"
"ไปอาบน้ำด้วยกันสิ เสร็จแล้วก็ค่อยออกมาช่วยกันเตรียม"
"ไม่ต้องเลย พี่นั่นแหละไปอาบน้ำ"
"ไม่อาบด้วยกันจริงๆ เหรอ?"
"ไม่!"
- ผู้เขียน
