คิมหันต์พาภรรยากลับขึ้นห้อง เพราะสัญญากับเธอเอาไว้ว่าจะสอนให้เธออ่านหนังสือการ์ตูน และเธอก็ตั้งใจเรียนเป็นอย่างดีเลยด้วย สมกับที่อยากจะอ่านหนังสือจริงๆ แม้จะเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่การที่คนเราไม่ได้จับหรืออ่านหนังสือมาเลยตั้งแต่เด็กๆ จึงทำให้บุหงาต้องพูดและอ่านตามเหมือนกับเด็ก ต่างกันก็แค่เธอเรียนรู้ได้เร็วและพูดชัดกว่าเท่านั้น
“อันนี้อ่านว่าอะไรนะ” บุหงาหันไปถามย้ำเพราะยังไม่เข้าใจ นิ้วก็ชี้ไปที่ตัวอักษรของหนังสือ เธออาศัยจำตัวอักษรที่คล้ายกันเพราะมันจะอ่านออกเสียงเหมือนกัน แต่ช่วงแรกๆ มันก็จำยากอยู่แหละ
“อ่านว่า กาลครั้งหนึ่ง ครับ”
“กาลครั้งหนึ่ง...เด็กสาวคน...หนึ่ง~”
คิมหันต์นั่งฟังภรรยาของเขาอ่านหนังสือการ์ตูนของเธอไปเรื่อยๆ โดยที่เขาเองก็ต้องคอยสอนและบอกเวลาเธอจำไม่ได้และอ่านผิด นั่งมองไปก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะเธอสดใสเอามากๆ ทั้งรอยยิ้มที่เธอยิ้มออกมามันก็ใสซื่อเหมือนกับเด็กจริงๆ
บาง
