หลังจากที่จัดการทำอะไรเสร็จเรียบร้อยบุหงาก็พาลูกน้อยขึ้นบ้านแต่หัวค่ำ เธอค่อนข้างตกใจเพราะภาพที่เธอจำได้คือหมู่บ้านจะมืดลงในทันทีที่แสงพระอาทิตย์หมดลง จะมีก็แค่แสงตะเกียงวูบวาบของชาวบ้านบางคนที่ยังไม่เข้าบ้านก็เท่านั้น พอตกดึกก็จะมีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องลงพอให้ได้เห็นรำไรเท่านั้น
แต่ครั้งนี้ทุกบ้านมีแต่แสงสว่าง และได้ยินเสียงของชาวบ้านครื้นเครงกันสนุกสนาน ดูไม่เหมือนหมู่บ้านลึกลับอีกเลย แต่มันก็ดีเหมือนกันการที่ชาวบ้านมีไฟฟ้าใช้แบบนี้ เพราะการที่ทุกคนอยู่ท่ามกลางความมืดมาตลอดก็ใช่ว่าจะดี
“แอ้...ปะป๊า..ป่าป๊า ป่าป๊าา~~” เสียงของลูกสาวตัวน้อยวัยเกือบจะขวบปีร้องเรียกผู้เป็นพ่อเสียงเจื้อยแจ้ว ทำให้คิมหันต์รีบเดินเข้ามาหาในทันที มันก็ไม่แปลกหรอกที่ลูกจะติดเขา เพราะเขาเป็นคนดูแลมาตั้งแต่แกออกจากโรงพยาบาล และดูแลอย่างใกล้ชิดมาโดยตลอดทำทุกอย่างให้ลูกด้วยความรักและเอาใจใส่เป็นอย่างดี
“ค้าบ
