บทที่2 สามีลับที่ถูกซุกซ่อน(1/2)
1075 คำ
2.สามีลับที่ถูกซุกซ่อน
จังหวัดภูเก็ต
ฉันกลายเป็นคนภูเก็ตอย่างถาวรเมื่อเคลียร์ธุระทุกอย่างที่กรุงเทพฯ เสร็จหมดแล้ว และการเคลียร์ของฉันคือการย้ายถิ่นฐานมาอยู่กับพี่ภัทรที่ภูเก็ตนั่นเอง
อย่างที่รู้ฉันเคยคบหาดูใจกับพี่ก้องก็จริง ไปมาหาสู่กับครอบครัวของพี่ก้องก็ใช่ แต่ที่ฉันไม่เคยเห็น หรือไม่เคยพูดคุยกับพี่ภัทรเพราะเขาฝังตัวอยู่ภูเก็ตนี่แหละ เท่าที่ได้ฟังมาคือพี่ภัทรแทบไม่กลับไปเหยียบบ้านใหญ่ที่กรุงเทพฯ หากไม่มีธุระจำเป็นจริง ๆ และบ้านหลังนั้นไม่มีใครพูดถึงพี่ภัทรเลย ราวกับว่าเขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวนั้นเลยสักนิด ทั้ง ๆ ที่เป็นครอบครัวเดียวกัน
น่าแปลก…
“อยู่ได้ไหม” พี่ภัทรที่ไม่รู้ว่ากลับมาจากคุยโทรศัพท์ตอนไหนเดินมายืนข้างฉันที่กำลังกวาดตามองห้องคอนโดฯ สุดหรูที่วิวทิวทัศน์มองเห็นทะเลสุดลูกหูลูกตา พลางสมองก็คิดอะไรไปเรื่อย
“อยู่ได้ค่ะ”
“อยู่ไม่ได้ก็บอก”
“พี่ภัทรจะให้ฝันย้ายห้องเหรอคะ” หันไปมองอีกคนด้วยความดีใจ “แบบว่า…”
“นอนด้วยกัน”
“อ้าว”
“ผัวเมียก็ต้องนอนด้วยกัน” คนที่ยืนข้างกายเอ่ยพูดนิ่ง ๆ “ถ้าพี่ปล่อยให้ฝันไปนอนที่อื่น แล้วคุณหญิงย่าของฝันรู้ พี่คงโดนต่อว่าว่าดูแลหลานของท่านไม่ดี”
“คุณย่าก็พอค่ะ ไม่ต้องใส่คุณหญิงก็ได้”
“…”
“อีกอย่างคุณย่าไม่รู้หรอก ถ้าเราสองคนไม่พูด ใครจะไปรู้”
“อยู่ด้วยกันนั่นแหละ พี่ขี้เกียจโกหกไปมา” คำพูดตัดบททำให้ฉันหน้าหงอยกว่าเดิม แต่ดูเหมือนว่าพี่ภัทรจะไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด แถมยังเอานิ้วยาว ๆ ของตัวเองมาเกี่ยวผ้าที่ฉันคลุมหน้าไว้อีกต่างหาก
“เมื่อไหร่จะถอดออก ไม่ร้อนหรือไง”
“ไม่ร้อน” ส่ายหน้าพัลวัน “ฝันชอบทำแบบนี้”
“ถอดออก”
“ไม่เอา”
“ผ้าสกปรกหรือเปล่าก็ไม่รู้ เอามาคลุมหน้าแบบนี้ เมื่อไหร่ผื่นจะหาย”
“เดี๋ยวก็หาย”
“ดื้อ?” ฉันถอยลนลานหนีเมื่อคนตัวสูงย่างก้าวเข้ามาใกล้กัน จนสุดท้ายแผ่นหลังเล็ก ๆ ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีกเพราะติดชิดกับกระจกห้อง มากกว่านั้นอีกคนยังเท้ามือลงที่กระจกใส กักเก็บร่างฉันไว้ในอ้อมแขนอีกต่างหาก
“พี่ภัทรถอยออกไปนะ”
“จะถอดไหม”
“ไม่” แม้จะกลัวแต่ก็เชิดหน้าขึ้นสู้เพราะคิดว่าพี่ภัทรคงไม่คิดทำอะไรมากกว่านี้ เพียงแค่ขู่ไปอย่างนั้น อีกอย่างฉันไม่อยากตกอยู่ในสภาวะ ‘ภัยมั่นหน้า’ เหมือนเมื่อวานอีก จึงไม่คิดที่จะเกรงกลัวอีกฝ่าย
“สู้เหรอฝัน”
“ใช่” ว่าแล้วเชิดหน้าขึ้นสูงกว่าเดิม เท่านั้นก็ต้องได้เห็นนัยน์ตาวาววับที่อยู่หลังแว่นกรอบใสสื่อออกมาให้เห็น ปากหยักสวยระบายยิ้มขึ้นก่อนที่จะกดใบหน้าหล่อเหลาลงมาใกล้กัน
“พะ…พี่ภัทร”
“หืม”
“จะทำอะไร” ฉันถามในขณะที่กำลังหลับตาปี๋
“ทำอะไรเด็กดื้อดี”
“ไม่ให้ทำนะ”
“เห็นเชิดหน้าขึ้นนึกว่าอยากให้ทำ”
ฉันตัวเกร็งมากกว่าเดิมเมื่อมือสากระคายที่มีความอุ่นร้อนแตะลงบนใบหน้าที่มีแต่ตุ่มแผล มือกำเข้าหากันแน่นเพราะคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะจู่โจมแบบที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว
แต่ทว่า…
“ทีหลังอย่าคลุมผ้าให้พี่เห็นอีก ฝันคงไม่อยากให้พี่ทำโทษเด็กดื้อหรอก” แล้วผ้าผืนที่ว่าก็หลุดออกจากใบหน้าของฉัน ไม่ต่างจากอีกคนที่ถอยห่างออกไป “เลิกกำมือได้แล้วฝัน คิดว่าพี่จะทำอะไรหรือไง”
“…”
“เป็นเด็กชอบคิดลึกนะเราน่ะ”
“พี่ภัทรบ้า!”
ปัง!!!
เอ่ยว่าอีกฝ่ายเท่านั้นก็จ้ำก้าวผลุบตัวเข้ามาอยู่ในห้องน้ำทันที หัวใจยังคงเต้นถี่รัวไม่หาย ใบหน้าเริ่มแดงเหมือนลูกมะเขือเทศสุก ดูไม่ออกเลยว่ามันแดงเพราะผดผื่นที่อยู่บนหน้า หรือแดงเพราะเรื่องเมื่อกี้กันแน่
แต่ที่รู้แน่ชัดคือตอนนี้ฉันกำลังอาย!
ภัยความมั่นครั้งที่สองแท้ ๆ ต่อไปฉันจะไม่มโนไปเองแล้วว่าพี่ภัทรจะทำเรื่องอย่างว่ากับฉัน
แค่เขาอยู่กับคนหน้าผี ๆ อย่างฉันได้ก็ถือว่าสุดยอดแล้ว แต่จะให้เขามากอดมาจูบคงจะมากเกินไป
มันเป็นไปไม่ได้หรอก
หลังจากที่เก็บเศษหน้าที่แตกกระเจิงให้เข้าที่ได้แล้ว ฉันก็มาเก็บข้าวของให้เข้าที่ต่อ มองเห็นเสื้อผ้าและของใช้ของตัวเองอยู่แทรกปะปนกับของพี่ภัทรมันอดที่จะรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้
นี่ฉันมีสามีจริง ๆ แล้วสินะ ไม่อยากจะเชื่อเลย ความรู้สึกตอนนี้เหมือนฉันกำลังเรียนอยู่มหา’ ลัยด้วยซะซ้ำ
ติ๊ง ~
เสียงข้อความที่ดังครั้งแรก และไม่นานก็ดังรัวเข้ามาทำให้ฉันหยิบมันขึ้นมาดู และเมื่อเห็นว่าเป็นข้อความของใครก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
เชอร์รี่: เป็นไงบ้างอะฝัน ฉันเพิ่งรู้ว่างานแต่งแกล่ม
มะปราง: ใช่ ๆ ฉันเพิ่งรู้ข่าวเหมือนกัน
มะปราง: ตกลงคือ?
ลีน่า: นี่ถ้าพี่ตรีไม่อัปเดตข่าว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
ฝัน: ก็ตามที่รู้นั่นแหละ
ฉันพิมพ์บอกก่อนที่จะกดออกจากแชท ไม่ลืมที่จะกดปิดเสียงเพราะไม่อยากได้ยินการแจ้งเตือน
ที่จริงเรื่องการแต่งงานของฉันกับพี่ภัทรไม่ได้จัดใหญ่โตอะไร หรือพูดง่าย ๆ ว่า ‘เป็นความลับ’ และเป็นฉันเองที่ได้ขอร้องไว้เพราะไม่ต้องการให้ใครมาวิพากษ์วิจารณ์หากทุกคนเห็นหน้าเจ้าสาวของเขา มันไม่ใช่การพูดคุยไปในทางที่ดีแน่ แม้จะให้กำลังใจแต่ก็แฝงไปด้วยการถากถางอยู่ดี
ตั้งแต่ที่หน้าฉันเป็นแบบนี้มันช่วยคัดคนให้ฉันได้เยอะมาก รู้ซึ้งเลยว่าใครเป็นยังไง ไม่ต่างจากกลุ่มเพื่อนที่ฉฉันคิดว่าเป็นเพื่อนมาตลอด แต่พอวันนี้มันแน่ชัดแล้วว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดกับฉันว่าเป็น ‘เพื่อน’ เลย
- ผู้เขียน
