สองสัปดาห์ต่อมา...
"กูไปนะ พรุ่งนี้เจอกัน"
“อือ พรุ่งนี้เจอกัน”
“ไปนะ พากันขับรถดีๆ ล่ะ”
พิมพ์อัปสรหันไปโบกมือให้กับเพื่อนทั้งสามที่เดินมาด้วยกันเพื่อจะเดินแยกตัวออกไปหาปาลทัตที่ยืนรออยู่ข้างรถอาวดี้คันหรู
“หมั่นไส้ว่ะ”
เสียงกวนๆ ของดารัณที่พูดแซะขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้เท้าที่กำลังจะก้าวเดินหยุดชะงัก หันไปมองคนพูดตาขวางประทานฝ่ามืออรหันต์ให้หนึ่งรางวัล เสร็จภารกิจก็เดินต่อ เมื่อเดินไปถึงรถก็ส่งยิ้มหวานทักทายคนมารอรับด้วยน้ำเสียงสดใส
“พี่ปาลมานานแล้วเหรอ?”
“เพิ่งมาถึงก่อนหน้าเราสิบห้านาที” ปาลทัตตอบเสียงเรียบ
“วันนี้มี test ค่ะก็เลยเลิกช้า ตอนแรกอาจารย์บอกไม่ test แต่พอเห็นนักศึกษามาเรียนกันน้อยก็เลยเปลี่ยนใจ พริ้มโชคดีมากที่วันนี้ไม่โดด”
“แสดงว่าเคยโดด?”
“ก็มีบ้างค่ะ พี่ปาลก็รู้ว่าพริ้มไม่ใช่เด็กดีขนาดนั้น แต่พริ้มก็เลือกโดดเฉพาะวิชาที่ไม่เช็คชื่อนะ” ตอนสมัยมัธยมเธอไม่เคยโ
