วันหยุดสุดสัปดาห์ผ่านไปก็วนลูปมาที่วันจันทร์อีกครั้ง วันนี้พิมพ์อัปสรมีเรียนทั้งเช้าและบ่าย ด้วยความที่มันเช้ามากทำให้ร่างกายของเธอเรียกร้องหาตัวช่วย กาแฟสักแก้วคือสิ่งที่เธอต้องการ ในจังหวะนี้คงไม่มีตัวช่วยไหนดีไปกว่ากาเฟอีนที่จะมากระตุ้นระบบประสาทส่วนกลางให้ร่างกายรู้สึกตื่นตัว ทำให้เธอหายง่วงได้
“น้องพริ้ม...”
เสียงทักทายทำให้พิมพ์อัปสรหันไปมอง
เธอจำชื่อคนทักไม่ได้แต่จำได้ว่าเขาเป็นรุ่นพี่ปีสามที่เรียนสาขาเดียวกัน เคยเข้ามาขอคอนแทคเมื่อหลายวันก่อน ซึ่งเธอก็ให้ไปและตอบข้อความเขาในครั้งแรกที่ทักมา ทว่าหลังจากนั้นข้อความของคนตรงหน้าที่ขยันส่งมาจีบรายวันก็ถูกเธอยัดเก็บไว้ในไหดองพร้อมซีลอย่างดี
“มาซื้อกาแฟเหรอครับ?”
“ค่ะ” อยู่ร้านกาแฟคงให้เธอมาซื้อพริกจินดามั้ง
“สั่งสิครับเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”
พิมพ์อัปสรกลอกตามองบนไม่ให้คนพูดเห็น พยายามยิ้มน้อยๆ เพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียด “อย่าเลยค่ะ พริ้
