ยี่สิบนาทีต่อมา...
“มึงเจอพี่ปาล?”
“อือ”
“แล้วมึงก็จ่ายค่ากาแฟให้พี่เขา?”
“อือ” พิมพ์อัปสรพยักหน้าขึ้นลง เลิกคิ้วมองกาญจน์สิเนห์ที่นั่งกัดหลอดกาแฟมองมาตาปริบๆ อยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ด้านข้างตึกคณะ ที่พักพิงประจำของพวกเธอที่จะต้องนัดรวมพลให้ครบองค์ประชุมก่อนขึ้นคลาสเรียน
ตอนนี้องค์ประชุมยังมาไม่ครบ ยังขาดจินดาหรากับดารัณที่ยังมาไม่ถึง ซึ่งน่าจะอีกพักใหญ่
“เมื่อวานมึงให้ต้นไม้พวกพี่เขาคนละต้น วันนี้มึงยังจ่ายค่ากาแฟให้พี่ปาลอีก มึงว่ากูควรไปขอบคุณพี่เขามั้ยวะพริ้ม?”
“อือ...ไปดิ กูกับอีเจินขอบคุณไปแล้วก็เหลือแค่มึงคนเดียวที่ยังไม่ขอบคุณ ถ้าจะให้ดีมึงจิ๊กทองที่บ้านมาเป็นสินน้ำใจพวกพี่เขาคนละเส้นสองเส้นก็ดี เขาจะได้รู้ว่ามึงจริงใจ”
“เขารู้ว่ากูจริงใจ ส่วนกูก็ถูกไม้เท้าของป๊าฟาดหัวจริงๆไง” กาญจน์สิเนห์มองค้อน “กูจริงจังเหอะพริ้ม ซีเรียสมากด้วย มีแค่กูที่ยังไม่ขอบคุณพว
