หลายชั่วโมงต่อมา...
พิมพ์อัปสรกลับมาถึงห้องตอนสองทุ่ม เมื่อมาถึงก็ทิ้งตัวลงนอนราบอย่างหมดสภาพไปกับโซฟาเบดตัวยาว เธอเรียนเสร็จตอนห้าโมงเย็นแต่ต้องไปเสียเวลาที่บริการขนส่งเอกชนเกือบสองชั่วโมงเพราะมีลูกค้าไปรอใช้บริการหนาแน่นจนล้นออกมาข้างนอก ยืนรออยู่ข้างนอกเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะได้เข้าไปนั่งรอต่อที่ด้านใน ไม่หมดสภาพก็ไม่รู้จะว่ายังไง ยังโชคดีที่มีดารัณช่วยแบกของอีกแรงไม่งั้นคงเละกว่านี้ นึกขอบคุณที่วันนั้นยอมลากสังขารไปส่งอ้อแอ้ที่สนามบินขึ้นมาทันที
ครืดๆ
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสไลด์หน้าจอตั้งใจจะพิมพ์ด่ากลับไปเอาให้คนส่งอ่านไม่ทันเพราะคิดว่าเป็นข้อความจากดารัณที่ส่งมาเร่งให้เธอรีบลงไป แต่ทว่าเมื่อเห็นชื่อคนที่ส่งข้อความมาทางไดเรกไอจี นอกจากจะด่าไม่ออก ดวงตาปรือที่ใกล้จะปิดเต็มกำลังก็เบิกกว้างขึ้นทันที
คนที่ส่งข้อความมาไม่ใช่ดารัณ แต่เป็น...
ปาลทัต
PANTHAT.T...คือชื่อแรกที่อยู่บนหน้าไดเรก
