“เงินที่พี่บุ๊กช่วยปันปันเอาไว้ ปันปันจะหามาคืนนะคะ” ปณิตารีบเอ่ยบอก
“ตัวเองยังเอาตัวไม่รอด จะเอาเงินที่ไหนมาคืน” บัณฑิตเอ่ยถามขึ้น ทำให้ปณิตาถึงกับหน้าหงอ
“หนูว่าจะไปหางานทำ”
“แล้วเธอจะไม่เรียนต่อแล้วเหรอ” บัณฑิตาเอ่ยถามเพื่อน ชีวิตปณิตาน่าสงสารมาก
“จะเอาเงินที่ไหนเรียนล่ะ ใครจะส่งเรียน ยังไงก็ต้องหางานทำ” ปณิตาพูดไปร้องไห้ไหม
“แล้วที่เธอไปสอบเรียนต่อล่ะ”
“สอบไปอย่างนั้นแหละ คิดว่าแม่จะเปลี่ยนใจให้เรียน แต่ก็แอบคิดว่าจะหางานทำไปเรียนไปน่ะ” ตั้งแต่ที่แม่มีสามีใหม่ ชีวิตของเธอก็ลำบากมากขึ้น
“น่าจะมีงานพิเศษให้ทำนะ สมัยก่อนฉันยังเรียนไปทำงานไปเลย หรือไม่ก็หาคนเลี้ยง” บัณฑิตาพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองหน้าพี่ชาย
ทุกคนที่หันมามองเป็นตาเดียวกันทำให้บัณฑิตสะดุ้ง
“มองฉันแบบนั้นทำไม”
“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วพี่บุ๊กไม่รับปันปันไปดูแลล่ะคะ ป้าปรางเขายกปันปันให้พี่แล้วนะ” บัณฑิตาถามหยั่งเชิง เพราะสงสา
