“บัณฑิตา เก็บสมุดของทุกคนแล้วตามครูมา” กายสิทธิ์เอ่ยเสียงเข้ม เพราะเธอเป็นหัวหน้าห้องและในคาบเรียนที่ผ่านมาเขาให้ทำแบบฝึกหัด จึงต้องเก็บสมุดไปตรวจให้คะแนนนั่นเอง
“โอ๊ย!” บัณฑิตร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อเดินมาชนเข้ากับร่างของกายสิทธิ์ ที่จู่ ๆ ก็หยุดเดิน ดีที่สมุดการบ้านเล่มบางที่เธอหอบหิ้วอยู่ไม่หล่นร่วงไปกองกับพื้น
“ไอ้หมอนั่นใช่ไหมที่ส่งข้อความหาเธอ” กายสิทธิ์เอ่ยถามเสียงเข้ม
“หมอไหน”
“ไอ้คนที่มันนั่งอยู่ข้างหลังของเธอแล้วชวนคุยไม่หยุด ยืมลิขวิด ยืมไม้บรรทัด ปากกาแดงของเธอไง”
“พงศ์น่ะเหรอคะ เขาเป็นเพื่อนเบอร์รี่ค่ะ” เธอตอบด้วยความสัตย์จริง
“เพื่อนประสาอะไรคุยกันไม่หยุดในคาบเรียน ต้องให้เอ่ยเตือนตั้งหลายครั้ง”
“นี่พี่กายหึงเบอร์รี่จริง ๆ เหรอ” เธอตาโตใส่
“ฮะแฮ่ม” กายสิทธิ์กระแอมกระไอเมื่อครูพละคนอื่นเดินเข้ามาในห้องพักครู
“วางสมุดแบบฝึกหัดลงแล้วไปได้แล้ว” กายสิทธิ์พูดเสียงขรึม
