ตอนที่ 17
เรียงความ
“มันไม่ได้สำคัญอะไรแล้วค่ะ ...คุณวิณณ์ทิ้งไปก็ได้”
เขมมิกา บอกเขาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เพราะคิดว่าเนื้อหาในนั้นมันไม่ได้สำคัญต่อความรู้สึกใดๆของเธอแล้ว ด้วยได้ผ่านช่วงเวลานั้น และโอบกอดตัวเองจนพอใจ ที่ผ่านมาก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องมีเขามาซัพพอร์ตสิ่งอ้างว้างในใจแต่อย่างใด
เธอไม่ได้คาดหวังอะไรจากเขาทั้งนั้น
“ทำไมต้องทิ้ง ฉันไม่เคยทิ้งอะไรที่เด็กทุนของมูลนิธิส่งมาให้เลยสักอย่างและฉันเก็บมันไว้อย่างดี”
เก็บไว้อย่างดีประสาอะไร! ถึงไม่เคยแม้จะเปิดมาอ่านในเวลาที่ผ่านมา ยังดีที่เอกสารยังคงอยู่ไม่เน่าผุไปตามกาลเวลา
“.....”
“เธอโกรธที่ฉันไม่เคยอ่านและจำเธอไม่ได้ใช่มั้ย?”
“หนูมีสิทธิ์ด้วยเหรอคะ?”
เป็นคำถามกลับเฉยๆที่ไม่ได้มีนัยนะอะไรเป็นพิเศษ แม้แต่ความตัดพ้อน้อยใจ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะมีสิทธิ์อะไรที่จะต้องไปโกรธไปงอนเขา
“ก็ท่าทางเธอ”
“คุณโอมกับคุณปลาดีกับหนูมากๆ แค่น
