ตอนที่ 20
คนของผม
“จะเอาอะไรเพิ่มมั้ย?”
วิณณ์เป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้น เมื่อขับรถมาจนจะถึงโรงแรมที่พักแล้วแต่เลขาของเขายังคงนั่งนิ่งเงียบมาตลอดทาง และเขาเองก็ไม่ได้ซักถามอะไรที่เป็นการรบกวนจิตใจของเธอ ได้แต่ปล่อยให้เธอนั่งปล่อยอารมณ์เพื่อจะได้ผ่อนคลาย
“ไม่แล้วค่ะ ขอบคุณคุณวิณณ์มากนะคะ”
เขมมิกาหันมายิ้มหวานให้อีกครั้ง นั่นทำให้คิ้วหนาของชายหนุ่มเลิกสูงขึ้น ด้วยไม่คิดว่าเธอจะปรับเปลี่ยนอารมณ์และสีหน้าได้รวดเร็วขนาดนี้
“ทำไมต้องยิ้มหวานขนาดนี้”
บางครั้งมันก็ทำให้เขาไปไม่เป็นเมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอ บางทีอยากพูดหรือบอกอะไรบางอย่าง ก็ทำให้หยุดชะงักไปดื้อๆ เพราะความสดใสจากใบหน้านี้
“มันคงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้หนูรู้สึกดีขึ้นเวลาที่ไม่มีใคร อย่างน้อยก็ยังมีตัวเราที่ยิ้มและให้กำลังใจตัวเอง”
หญิงสาวบอกเบาๆ เมื่อนึกถึงตัวเองในเวลาที่ผ่านมา เวลาอ้างว้างเพียงลำพัง เธอจะนั่งมองตัวเองในกระจกและยิ้มให้กั
