เขารวบตัวนางขึ้นมานั่งบนตัก วางคางเกยอยู่ที่ไหล่ข้างนางอย่างออดอ้อน บุรุษใบหน้าเข้มขรึมที่ผู้คนต่างหวาดกลัว ยามนี้กลายเป็นลูกหมาน้อยไปเสียแล้ว
“เมื่อก่อนท่านก็นอนผู้เดียวได้มิใช่หรือ”
“แต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว” เขาสูดดมที่ซอกคอของนางอย่างคิดถึง
ริมฝีปากหนาขบเม้มหยอกเย้าเบาๆ โดยไม่ได้ออกแรง
“อย่า ประเดี๋ยวผู้อื่นรู้” นางกลัวว่าเขาจะทิ้งรอยไว้บนผิวของนาง
“ข้าไม่ทำให้ผิวของเจ้าเป็นรอย” เขาเอ่ยรับปาก
เพียงฝูเหิงขบเม้มที่ใบหู เจินเหยานางก็อ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนเขาเสียแล้ว
ฝูเหิงพลิกตัวของเจินหเหยาให้นอนลงที่เตียง เขาจุมพิตที่ริมฝีปากของนางเบาๆ ราวกับกำลังเอาใจนาง เจินเหยาครางเสียงหวานออกมาอย่างพอใจ
ฝูเหิงถอนริมฝีปากออก พร้อมทั้งจ้องมองความงามอันเปราะบางตรงหน้า เขาไม่กล้าแม้แต่จะจับตัวนางแรง เพียงแค่จับยึดข้อมือของนางไว้ก็เกิดรอยแดงจนเขาปวดใจแล้ว
“อาเหิง” เจินเหยาอย่างจะบอกให้เขากลับไปได้แล้
