หนึ่งเดือนต่อมา
เคลเมนต์ไม่เคยคิดมาก่อนว่า ชีวิตของเขาจะมาถึงจุดจุดนี้...
คนอย่างเขาเด็กก็ไม่รัก สัตว์ก็รังแก ใครจะไปคิดว่าศัตรูตัวร้ายที่ทำให้เขาหัวเสียอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจะเป็นแมวตัวหนึ่ง มิหนำซ้ำยังเป็นแมวที่เขาทำอะไรมันก็ไม่ได้เสียด้วย!
ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันหยุดแท้ๆ แต่กลับต้องมาตื่นแต่เช้า แถมยังเป็นการตื่นก่อนเวลาเพราะมีอะไรบางอย่างกวนเสียด้วย
เคลเมนต์ถอนหายใจอย่างอึดอัด รู้สึกเหมือนมีอะไรอดทับบริเวณหน้าอก ในที่สุดมันก็รบกวนเสียจนเขารู้สึกตัว
แล้วทันทีที่ลืมตาขึ้นมา เคลเมนต์ก็พบว่าตอนนี้...เวลานี้...ตรงหน้าเขานี้...มีดวงตาสีเหลืองทองกำลังจ้องมองเขาอยู่ แล้วพอ ‘มัน’ เห็นเขารู้สึกตัวแล้ว ก็อ้าปากกว้างร้องออกมาทันที
“แม้วววว”
เคลเมนต์ได้แต่ยกมือขึ้นกุมขมับ มืออีกข้างดันหน้าไอ้แมวอ้วนไม่ให้มันยื่นเข้ามาใกล้เขามากกว่านี้
“โอ๊ย! ไอ้หน้าบี้ ลงไปเดี๋ยวนี้เลย!” เขาร้องไล่มัน แต่เบบี
