ฌอนอึดอัดใจจนจะบ้าอยู่แล้ว เจ้านายของเขาน้ำเข้าสมองเหรอถึงไม่ยอมรับฟังคนอื่นบ้าง บางทีเขาก็เกลียดไอ้การเชื่อมั่นตัวเองเกินขอบเขตของเคลเมนต์ ไวแอตจริงๆ!
“ผมคิดว่ายังไงคุณก็ควร...”
เคลเมนต์ยกมือห้าม ไม่คิดจะฟังคำพูดโน้มน้าวอะไรจากอีกฝ่ายอีกต่อไป
“ไม่ต้องพูด ฉันไม่อยากรู้เรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว”
ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากรู้หรอก แต่ความอยากรู้ของเขามันจะช่วยให้ได้อะไรขึ้นมา เพราะในท้ายที่สุด ตอนนี้เขาก็รักเอเดนเหมือนลูกของตัวเอง...ในเมื่อรักแม่เด็ก เขาก็พลอยเอ็นดูเด็กคนนั้นไปด้วย ฉะนั้นไม่ว่าจะมีสายเลือดเดียวกันหรือไม่ เคลเมนต์ก็มองเอเดนเป็นลูกของเขา
...จะเป็นอย่างนั้นไปตลอดกาล
๐๐๐
เคลเมนต์มองปาลินเดินกลับเข้ามาภายในห้องนอน โดยมีเบบี๋เดินตามมาด้วย จากนั้นจึงตวัดตามองนาฬิกา แล้วพบว่าเป็นเวลาเดิมจริงๆ ที่เจ้าเด็กแสบนั่นเข้านอน เขาผุดลุกจากเตียงนอน แล้วเดินตรงไปหาหญิงสาว แล้วถามว่า
“เอเดนหลับไปแล
