เด็กชายเอเดนมองไปรอบห้องรับแขกกว้างนี้ด้วยท่าทีตื่นเต้น ใบหน้าเล็กๆ แต่มีแก้มกลมอวบอิ่มนั้นเห็นได้ชัดว่าเวลานี้ร่างกายที่ประสบอุบัติเหตุเมื่อเดือนก่อนได้หายดีแล้ว
เป็นโชคดีของเด็กชายที่บาดเจ็บภายนอกหนักที่สุดก็เห็นจะเป็นแขนเล็กซึ่งใส่เฝือกอ่อนและได้ถอดออกไปแล้วเนื่องจากกระดูกร้าว ส่วนอาการเลือดคั่งในสมอง หลังการผ่าตัดและรักษาตัวด้วยทีมแพทย์มือหนึ่งที่ดีที่สุด ตอนนี้เด็กชายกลับมาเป็นปกติแล้ว
ต้องยอมรับว่าเป็นเพราะการจัดการของเคลเมนต์ ถึงได้ทำให้ลูกชายของเธอหายเป็นปกติได้ในเวลานี้
“มัมมี้ฮะ ที่นี่ที่ไหนฮะ”
ลูกชายเอ่ยถามหลังจากที่นั่งยุกยิกและสอดส่ายสายตาไปด้วยความอยากรู้
ปาลินเองได้แต่นั่งข้างลูกชาย เธอกอดลูกเอาไว้แน่น ในยามนี้ไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดี เมื่อสถานที่แห่งนี้ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง
ทุกสิ่งทุกอย่างยังอยู่จุดเดิม...เหมือนที่เธอเคยใช้ชีวิตอยู่ภายในบ้านหลังนี้มาถึงสองปี ก่อนที
