ปลดฟ้าผ่า
1097 คำ
ฉันเดินทางมาเรียนตามปกติหลังจากลงรถของพี่สายฟ้าพี่พายุก็เบิ้ลรถตรงหน้าตึกคณะนิเทศ คงอยากจะกวนประสาทกลุ่มของพี่ดิวที่นั่งอยู่ พี่สายฟ้าขับรถออกไปฉันก็ถูกโจโจ้วิ่งมารับเพื่อมาคุยกับพี่ๆ
"ขอโทษนะคะทุกคน"
มาถึงสิ่งแรกที่ฉันควรทำก็คือกล่าวขอโทษทุกคน ฉันไม่ได้อยากจะมีปัญหาอะไรกับใครทั้งนั้น อยากเรียนอย่างสงบๆ
"เอาเถอะพี่จะแจ้งว่าพี่ดิวจะไม่ได้มาคุมพวกน้อง ๆ แล้วนะคะพี่หมิวจะเป็นคนรับผิดชอบดูแลการแสดงนี้เองค่ะ"
ฉันหันไปมองพี่ดิว ดูเหมือนพี่ดิวจะมีอารมณ์โมโหไม่รู้ว่าโมโหฉันด้วยไหม พี่หมิวเดินมาแจ้งเวลาการซ้อมใหม่เราจะซ้อมช่วงบ่าย-เย็น จะไม่มีการซ้อมตอนมืดเหมือนเดิมเพื่อความปลอดภัยของนักศึกษาทุกคน
"แกรู้ไหมว่าพี่พายุส่งหลักฐานวีรกรรมของพี่ดิวให้อาจารย์ เลยมีคำสั่งฟ้าผ่ามาเมื่อเช้านี้"
"โจ้แกว่าพี่ดิวจะเกลียดฉันไหม ฉันควรไปขอโทษแทนพี่พายุด้วยหรือเปล่า"
"แกอยู่เฉย ๆ ก่อน เรื่องนี้พี่พายุก็ไม่ได้ผิดทั้งหมด ฉันคิดว่าพี่พายุคงเป็นห่วงแกมากเลยฟิวขาดไปแบบนั้น"
"แต่มาฉีกหน้าพี่ดิวแบบนั้นก็น่าเห็นใจพี่ดิวนะ ถ้าเกิดน้ำขวดนั้นมันไม่ได้มียาผสมอยู่"
เอาเป็นว่าฉันตัดสินใจแล้วว่าจะเข้าไปขอโทษพี่ดิว แต่คงต้องรอเป็นช่วงพักกลางวัน เพราะตอนนี้พี่ดิวเดินขึ้นไปเรียนกับเพื่อน ๆ แล้ว ส่วนฉันก็แยกย้ายกันไปเรียนช่วงบ่ายถึงจะลงมาซ้อมกิจกรรมกับเพื่อนๆ พี่ๆ ต่อ
ช่วงพักกลางวันฉันเดินมาที่ร้านกาแฟเพื่อเลือกซื้อเค้กส้มที่พี่ดิวเคยพูดว่าชอบมาก ฉันเลือกชิ้นที่สวยที่สุด พอได้เค้กส้มแล้วฉันก็รีบเดินมาที่โรงอาหารเพื่อนำเค้กส้มมาให้พี่ดิวและขอโทษเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้น ตอนนี้พี่ดิวกำลังนั่งคุยกับเพื่อนๆ จนเพื่อนของพี่ดิวสะกิดแขนพี่ดิวให้หันมามองฉัน
"พี่ดิวคะ"
"อ้าวน้องขนมมีอะไรหรือเปล่าครับ"
"ขนมอยากขอโทษเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นค่ะ ขอโทษแทนพี่พายุด้วยนะคะ"
"เฮ้อ ไม่เป็นไรครับพี่แค่เสียใจแล้วก็เสียความรู้สึกมากๆ แต่ช่างเถอะ"
"ขนมซื้อเค้กส้มมาให้พี่ดิว พี่ดิวเอาไปทานนะคะ"
"ขอบคุณครับ"
พี่ดิวรับเค้กส้มไปจากมือฉันเขาเปิดดูแล้วยิ้มให้ฉัน ฉันเลยขอตัวไปหาเพื่อนๆ ก่อน แต่พอเดินออกมาจากโรงอาหารฉันก็เจอพี่พายุกับพี่สายฟ้า กำลังนั่งคุยกับกลุ่มนักศึกษาวิศวะ
ทุกสายตามองมาที่ฉันไม่รู้ว่ามองอะไร แค่เอาเค้กมาขอโทษพี่ดิวคงไม่ได้เสียหายอะไรหรอกมั้ง
ถึงเวลาที่ฉันต้องเดินทางกลับบ้าน ฉันเดินมารอที่รถของพี่สายฟ้า วันนี้พี่สายฟ้าดันมีเพื่อนกลับมาด้วย เธอเป็นเพื่อนสาวคนสนิทที่ฉันเห็นเขาควงแขนกันอยู่บ่อยครั้ง ฉันเคยถามว่าผู้หญิงคนนั้นใช่แฟนที่สายฟ้าไหมคำตอบที่ฉันได้คือ เธอไม่ใช่แฟนแต่เป็นเพื่อนที่สามารถนอนร่วมเตียงกันได้เฉยๆ
เป็นคำตอบที่ทำเอาฉันอึ้งอยู่เหมือนกัน เพื่อนกิน เพื่อนนอน แม้แต่เรื่องอย่างว่าก็สามารถทำกันได้
"วันนี้ฉันมีธุระต้องไปทำ เธอกลับกับไอ้พายุก็แล้วกันนะ"
บรื้นนน!
พี่พายุขับรถมาจอดตรงหน้าฉัน เขาเปิดกระจกทั้งสองด้านจนเห็นความหรูหราภายในห้องเครื่องรถยนต์ ตัวเองสวมใส่แว่นสีดำมองไปยังกลุ่มพี่ดิวสองคนนี้มีความแค้นฝังลึกกันหรือเปล่า คงไม่ใช่แค่เรื่องวางยาอย่างเดียวคงจะมีเรื่องอื่นที่มันร้ายแรงจนถึงขั้นผีไม่เผาแบบนี้
ฉันไม่ได้อยากมีปัญหากับพี่พายุ ไม่ได้อยากให้พี่พายุทำตัวไม่น่ารัก แต่พอเห็นสายตาของพี่พายุและความเงียบของเขา มันก็ทำให้ฉันต้องอดทนนั่งเงียบๆ จนถึงบ้าน
"คืนนี้พี่ไปไหนหรือเปล่าพี่พายุ"
"ไป"
"โอเค..."
กลับบ้านมาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพี่พายุก็ขับรถออกไปแถมยังเปลี่ยนเสื้อผ้าไปด้วย ฉันได้แต่นั่งมองตาละห้อยเหมือนทั้งสองคนไม่อยากคุยกับฉัน ไว้คุณป้ากลับมาฉันค่อยคุยกับคุณป้าก็ได้
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหวังจะโทรหาคุณป้าแต่กลับเจอข้อความจากคุณป้าว่าวันนี้คุณป้าไม่ได้กลับบ้านเนื่องจากงานคุณลุงยุ่งมาก ที่โรงงานผลิตสายไฟที่จังหวัดระยองค่อนข้างวุ่นวายทำให้คุณป้าต้องอยู่ช่วยคุณลุงเคลียร์เอกสาร
"แบบนี้นี่เองพี่สายฟ้ากับพี่พายุถึงไม่กลับบ้าน"
"คุณขนมวันนี้ป้าจะทำบัวลอยไข่หวานสนใจมาปั้นแป้งด้วยกันไหมคะ"
"โอ๊ะ! ปั้นแป้งทำค่ะ! ขนมกำลังอยากทำบัวลอยอยู่พอดีเลย วันนี้ซื้อที่ร้านสะดวกซื้อมามันไม่ค่อยอร่อยค่ะ"
ฉันรีบเดินเข้าไปในครัวก่อนจะล้างไม้ล้างมือหยิบชุดกันเปื้อนมาสวมใส่ แป้งหลากสีพวกนี้เป็นสีจากธรรมชาติ คุณป้าปลูกใบเตยดอกอัญชันและฟักทองเอาไว้ทำกับข้าวให้คุณลุง คุณลุงชอบทานผักออแกนิคเป็นคนรักสุขภาพมากแต่ลูกชายทั้งสองกลับติดแอลกอฮอล์ของมึนเมาไม่เคยรัก ไม่เคยห่วงสุขภาพตัวเองเลย
"ปั้นเป็นลูกกลมๆ ลูกเล็กบ้างใหญ่บ้างสนุกดีนะคะ"
"ใช่ค่ะแป้งพวกนี้เราปั้นเองอร่อยกว่าซื้อแบบสำเร็จอีกค่ะ สมัยป้าเด็กๆ คุณยายของป้าจะโม่แป้งเอง"
"จริงเหรอคะ แต่กว่าจะได้ทำกว่าจะได้ทันก็คงจะนานใช่ไหมคะ"
"นานค่ะ"
"ฮ่าๆๆ ถ้าเป็นขนมก็คงไม่รอนะคะป้าซื้อเขาทานดีกว่าค่ะ แต่สมัยนี้อะไรๆ ก็สะดวกไปหมด"
"ใช่แล้วค่ะคุณขนม คุณหญิงโทรมาบอกกับป้าว่าวันนี้จะไม่ได้กลับสงสัยคุณสายฟ้ากับคุณพายุคงจะไม่กลับมาด้วย"
"ที่สายฟ้าควงผู้หญิงตั้งแต่อยู่มหาลัยแล้วค่ะป้า คงไม่กลับง่ายๆ หรอกค่ะ"
- ผู้เขียน
