บทที่ 43
เกือบเสร็จพี่สายฟ้า
บ้านพิพัฒน์พลพาณิชย์
หลังจากที่ฉันถ่ายงานเสร็จ พี่สายฟ้ากับพี่พายุก็มารอรับฉันกลับมาบ้านเพื่อมาคุยกับคุณลุงคุณป้า ฉันนั่งเกร็งมาตลอดทั้งทางเพราะกลัวว่าคุณป้ากับคุณลุงจะเสียใจและผิดหวัง จนไม่อยากเห็นหน้าฉันแล้ว
เพียงแค่จอดรถฉันก็เห็นคุณลุงเดินออกมา ดูเหมือนคุณลุงจะเป็นห่วงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเพราะสีหน้าคุณลุงดูเป็นกังวลมาก ฉันเดินลงจากรถคุณลุงก็รีบอ้าแขนรอรับอยู่แล้ว
ฉันรีบเช็ดน้ำตาของตัวเอง วิ่งไปกอดคุณลุงพร้อมกับปล่อยเสียงร้องไห้โฮดังมากจนคุณป้าเดินออกมาลูบหัวฉันอีกคน
"ไม่เป็นไรลูก ไม่ต้องร้อง"
"ฮือออ คุณลุง ฮือ ๆ"
คุณลุงพาฉันเข้ามานั่งด้านใน ฉันก้มกราบคุณลุงคุณป้าเพราะฉันรู้สึกผิดจริง ๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่คุณลุงคุณป้าไม่โกรธอะไรฉันเลย พวกท่านเสียใจกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเหมือนกัน
คุณป้าร้องห่มร้องไห้เพราะท่านอ่านข่าวติดตามข่าวของฉันตลอด พ
