Ep 5 มือถือ
1091 คำ
CH : วันนี้น้องไม่มานะ
HG : มึงรู้ได้ไง
CH : เครื่องมือสื่อสารบวกกับนิสัยดี
HG : พูดห่าไร
No : ฮิวโก้มึงจะเสียงดังเพื่อ...แอนนี่ส่งข้อความมาบอกชัคว่ามือถือแสนรักเสียขอเอาเครื่องไปซ่อม
HG : แล้วทำไมมีเบอร์ชัค
CH : กูก็ขอไง...โง่ชิบผา_
HG : แล้วไปซ่อมที่ไหนมึงรู้ไหม
BO : ร้านเพื่อนกูที่ห้างXX
HG : มึงก็รู้ด้วย
BO : เออก็นั่งอยู่กับชัคพอดีมึงกับทีบีไปสูบบุหรี่มั๊งตอนนั้น
ผมนั่งฟังเพื่อนพูดถึงเมดทั้งสองโดยเฉพาะ ไอ้ชัคที่ดูเหมือนจะสนิทกับยัยลูกหนี้และเพื่อนของเธอที่ชื่อแอนนี่ถึงขนาดมีเบอร์โทรกัน ผมเป็นเจ้าหนี้แท้ ๆ ยังไม่มีเบอร์เลย เพราะตั้งแต่เธอรับปากจะใช้หนี้เธอก็มาตรงเวลาตลอดผมก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องตามด้วย แต่ถ้าถามว่าจะหาเบอร์เธอมันง่ายมากดูจากประวัตินักศึกษาผมก็เจอยันทะเบียนบ้านแล้วไม่ต้องถามไอ้ชัคให้มันยิ้มเยาะหรอก
ยอมรับครับว่าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่รู้เรื่องจากปากเพื่อน แวบนึงก็เห็นว่าฮิวโก้ออกตัวถามจนผิดปกติมันเคยถามเรื่องใครที่ไหน เรียกว่าไม่เคยสนหัวใครนั่นละยิ้มเก่งอย่างเดียว แต่ปากมันยิ่งกว่าหมาทั้งมหาลัยรวมกันอีก ผู้หญิงคนไหนทนมันได้ผมก็อยากจะเห็นหน้าเหลือเกิน แล้วผมก็ส่งข้อความให้การ์ดไปตามหายัยลูกหนี้ที่ร้านเพื่อนไอ้บูมซึ่งผมไม่รู้ทำไปทำไมเหมือนกัน
XX : ครับนาย
TB : ตามหาคนให้หน่อย
XX : ถ้าเจอให้พาตัวมาไหมครับ
TB : ไม่ต้องเฝ้าไว้เดี๋ยวไปเอง
ที่ผมยังนั่งอยู่เพราะตอนนี้ผมต้องรอเอกสารจากคณะเลยออกไปเองไม่ได้ ยังดีที่ใช้เวลาไม่นานเอกสารสำคัญก็มาถึง ผมเซ็นรับวางใส่ลิ้นชักล็อกกุญแจแล้วก็เดินออกมาโดยไม่บอกใคร แต่ยังไม่วายไอ้ฮิวโก้ก็เสือกเดินตามอย่างไวเหมือนหมาตามกลิ่นไม่มีผิด
TB : อะไร
HG : ไปด้วย
TB : กูไปไหนมึงรู้?
HG : รู้แล้วกัน...เดี๋ยวกูกลับเองไม่ต้องห่วง
TB : ห่วงเชี้ยอะไร
HG : ห่วงว่ากูจะขวางคอไงครับ
พอถึงที่หมายผมกับฮิวโก้ก็เดินไปที่ร้านเพื่อนไอ้บูมเห็นว่าทั้ง 2 คนนั่งอยู่กับวิศวะปีเดียวกันอีก 2 คนพูดคุยหัวเราะกันอย่างอารมณ์ดี ไอ้เด็กปี 1 ผมจำได้เพราะเป็นคนรับน้องเองไม่มีทางลืมหน้าแน่
AN : ไอ้รักพ่อมา
SR : พ่อใครพ่อฉันไม่เดินห้างนี้แน่
AN : พ่อคนที่ 2
SR : ??
TB : ซ่อมมือถือเสร็จยัง
SR : รุ่นพี่ !!
AN : ยังไม่เสร็จค่ะ...ยังไม่รู้ว่าจะทำได้ไหมรออยู่
ฉันหันไปมองหน้าแอนนี่พร้อมกับพูดแบบไม่มีเสียงว่าพวกเขามาที่นี่ทำไม แน่นอนว่าแอนนี่ก็ไม่รู้ได้แต่ส่ายหน้าไปมา รุ่นพี่ขี้งกเดินไปหาเจ้าของร้านพูดอะไรไม่รู้ไม่นานก็เดินกลับมา
TB : เย็นมากแล้วกลับ
SR : รักรอมือถืออยู่พี่ก็กลับไปสิจะมาอะไรกับรัก
TB : มือถือวันนี้ไม่เสร็จพรุ่งนี้ค่อยมา
** : เออน้องกลับไปก่อนพี่ว่าไม่เสร็จครับเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมานะ
SR : อ้าว
TB : เรา...แอนนี่ใช่ไหมกลับได้เลยเดี๋ยวพี่ไปส่งเพื่อนเราเอง
เขาหันไปพูดกับแอนนี่แบบคนไม่มีมารยาท คนแบบไหนไปถามชื่อคนที่ไปช่วยเก็บกวาดห้องเฮดทั้งอาทิตย์แบบนี้ แต่แอนนี่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจอะไรเพราะกำลังหงุดหงิดกับรุ่นพี่ฮิวโก้ที่ไปยืนช้อนหลังนางตอนไหนก็ไม่รู้ แอนนี่ใช้มือดันตัวฉันไปข้างหน้าให้กลับไปพร้อมเจ้าหนี้ขี้งกแล้วก็ทำไม้ทำมือว่าถึงคอนโดให้แชทมาบอกด้วย อย่างน้อยฉันก็ยังมีไอแพดไว้ใช้เลยยังติดต่อเพื่อนกับที่บ้านได้อยู่ เดินตามเขามาจนถึงที่จอดรถยังไม่ทันที่จะเอ่ยถามว่าจะกลับกันยังไงเพราะไม่เห็นมอเตอร์ไซค์ของเขา ก็มีรถหรูสีดำสนิทแล่นเข้ามาจอดชายชุดดำ 2 คนพร้อมหมวกกันน็อคลงมาพร้อมกับยื่นมือรับของบางอย่างไปจากมือเขา แล้วก็ก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง
TB : ขึ้นรถ
SR : ...
TB : เป็นเต่าหรือไงชักช้าจริง
พอขึ้นรถฉันก็จัดการคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยกลัวเขาหันมาด่าอีก แต่ก็อดไม่ได้ถามเขาไปว่ามอเตอร์ไซค์ไปไหน เขาก็ตอบมาว่าให้คนมาเอากลับไปเพราะไม่มีหมวกกันน็อคให้ฉัน ทำให้ฉันนึกถึงเจ้าดำที่วางนิ่งอยู่ที่ห้อง แล้วก็ถามต่อว่าเขามาทำไมที่นี่เขาบอกว่ามาเดินเล่น ซึ่งฉันก็เชื่อนะเพราะเขาคงไม่ได้ตั้งใจมารับฉันหรอก คุยกันยังแทบไม่คุยเลยตั้งแต่ที่ฉันเอาตัวไปเป็นเมดแล้วเขาจะมารับฉันทำไมละ รถขับผ่านทางเข้าคอนโดฉันไปอย่างเร็ว
SR : รุ่นพี่มันเลยแล้ว
TB : ...
SR : จอดข้างหน้าก็ได้เดี๋ยวรักเดินย้อนกลับเอง
TB : ...
SR : รุ่นพี่ทีบี!!
TB : แวะเอาของเดี๋ยวกลับมาส่ง
รถเลี้ยวเข้าตึกใหญ่ที่เขียนว่า NOS corporation ฉันเห็นแค่นั้นจะอ่านส่วนเหลือก็ไม่ทัน รถแล่นมาจอดที่หน้าตึกมีการ์ดวิ่งมาต้อนรับ แล้วเขาก็หันมาบอกให้ฉันลงจากรถ เขาพาฉันเดินเข้าตึกขึ้นลิฟต์ยังชั้นบนเกือบสุด ประตูลิฟต์เปิดออกก็เจอกับประตูบานใหญ่ที่ติดชื่อภาษาอังกฤษยาวเหยียด ฉันถูกดันเข้าไปด้านในที่เหมือนจะเป็นห้องทำงานของใครสักคน ก่อนจะยืนตกตะลึงกับมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดของ NOS ราคาเกือบแสนที่พวกคนรวยชอบใช้กัน
TB : มือถืออยู่นี่มาเลือกสีสิ
SR : ห๊ะ
TB : จะเอาไม่เอา...
SR : ฟรี?
TB : อืม
- ผู้เขียน
