SR : พี่ทู
TB : ครับ
ฉันวิ่งหน้าตื่นไปหาเขาที่เก้าอี้เล่นเกม ยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งให้เขา ฉันจัดตู้เสื้อผ้าจัดของเลยเจอมันอยู่ในลิ้นชักบนวางอยู่กับพวกเนกไท ฉันจำไม่ได้แต่ไม่แน่ใจเพราะว่าถ้ามันมาอยู่ตรงนี้แสดงว่าวันนั้นเป็นเขา วันที่ฉันตัดใจจะไม่ขอทุนไปต่างประเทศ ตอนนั้นฉันแค่กลัวตัวเองไปแล้วจะทำไม่ได้อย่างที่หวัง เอาจริง ๆ คือกลัวไปเองห่วงโรงเรียนสอนดนตรีด้วย ถ้าฉันไปไกลมากแล้วเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง ไม่รู้ทำไมวันนั้นถึงคิดอะไรเหมือนคนย้ำคิดย้ำทำ สุดท้ายวันนั้นฉันเลยตัดสินใจว่าจะไม่ไปไหนและจะเรียนวิชาศิลปะเป็นวิชาเลือกต่อไป ในเมื่อรักทั้งสองอย่างก็ทำมันคู่กันนั่นละ
SR : ของพี่หรอ
TB : อืม
SR : เป็นพี่เองหรอวันนั้น
TB : ฮึ...นึกว่าเราไม่เคยสนใจสักอีก
SR : จำได้แค่ผ้าเช็ดหน้าว่าแล้วว่าทำไม TB ของเจ้าดำมันคุ้นตาจัง
TB : จำแต่ชื่อ...หน้ากลับไม่เคยจะมอง
SR : ก็มองนะแต่ตอนนั้นพี่นิสัยไม่
