นาทีที่ฉันนุ่งลมห่มฟ้าของจริงบอกเลยว่าสมองเบลอมาก แถมขายังสั่นตาก็จ้องคนตรงหน้าด้วยความสับสน เขาถอดเสื้อกับกางเกงตัวออกตามแบบหมดทุกชิ้น ก่อนจะเอาเท้าเหยียบเข้ากองผ้าตรงเท้าฉันแล้วอุ้มตัวฉันขึ้น ฉันลอยหลุดจากกางเกงที่เขาดึงลงก่อนหน้า มือฉันโผเข้ากอดต้นคอเขาโดยอัตโนมัติเพราะกลัวตก เสียงหัวเราะในลำคอกับสีหน้ายียวนกวนประสาทของเขา ทำฉันมันเขี้ยวกัดเข้าไปที่ต้นคอขาวซีดไปทีหนึ่ง
TB : ซี๊ด
SR : สม
TB : พี่ชอบนะ
SR : ว๊าย
รอบนี้ฉันไม่ถูกโยนแต่เขาอุ้มฉันเดินลงบันไดริมสระแทน เขาไม่ได้จะทะนุถนอมฉันหรอกฉันว่าเพราะเขาสูงมากถ้าโดดลงสระพร้อมกันน่าจะไม่รอดมากกว่า ยิ่งอยู่ใกล้แบบนี้ยิ่งเห็นหน้าเขาชัดมาก เขาเหมือนลูกครึ่งแต่ก็ไม่เคยได้ยินใครพูด
SR : พี่เป็นลูกครึ่งหรอ
TB : ครึ่งของครึ่ง
SR : ลูกเสี้ยว
TB : เรียกไม่ถูกคงอย่างนั้น
SR : ชาติอะไร
TB : สเปน
SR : ว้าวววววว
TB : หยุดถามก่อนตอนนี้เรากำ
