“คุณติณณ์ทำไมคุณไม่ไปทำงาน” ปุณเอ่ยถามติณณ์ที่นั่งเล่นมือถืออยู่โซฟาข้าง ๆ เตียง ปกติคุณติณณ์จะเป็นคนที่บ้างานที่สุดและทำไมวันนี้เขาถึงยังไม่นอนเล่นมือถืออยู่แบบนี้ได้
“เฝ้าคุณไง”
“เดี๋ยวมิ้นมาอยู่เป็นเพื่อน คุณติณณ์ก็ไปทำงานได้แล้ว”
“ผมเป็นผู้บริหารไม่เข้าบริษัทวันสองวัน บริษัทไม่เจ๊งหรอกคุณ” เบื่อที่จะเถียงกับเขาจริง ๆ จากคนที่ไม่ค่อยพูดแต่พออยู่ด้วยจริง ๆ เขาเป็นคนกวนประสาทที่สุด งานการไม่ยอมไปทำนอนกลัวประสาทฉันอยู่ได้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เป็นไงบ้างแก” มิ้นและโปรดเดินเข้ามาภายในห้อง สายตาของพวกเธอสะดุดเข้ากับชายร่างงามที่นอนเอกเขนกโซฟาข้างเตียงผู้ป่วย สร้างความแปลกใจให้กับเพื่อนของปุณไม่น้อยที่เห็นสภาพผู้บริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ในท่าสบายแบบนี้
“ดีขึ้นแล้ว”
“แล้วนี่ สรุปหมอบอกว่าแกเป็นอะไร” คำถามของเพื่อนทำให้ปุณสะตั้นไปไม่น้อย เธอหาข้อแก้ตัวกับเพื่อนของตัวเองก่อน ถ้าขืนพวกเพื่อนรู้มีหวั
