ตอนที่ 3
1625 คำ
หลังจากเหตุการณ์คืนนั้นอัครพลยื่นข้อเสนอให้เธอมาเป็นเมียลับๆ ของเขาโดยที่เขาจะรับผิดชอบและดูแลเธอเป็นอย่างดี อารดายอมรับว่าเธอเป็นผู้หญิงใจง่ายที่ตอบตกลงโดยไม่ลังเลเพราะเขาคือผู้ชายในฝันที่เธอแอบรักและเป็นผู้ชายที่ได้ความสาวที่เธอแสนหวงแหนไป เธอจึงไม่รีรอที่จะตอบตกลงเดินเข้าสู่กรงทองที่เขาเปิดรอไว้อย่างเต็มใจ อัครพลต้องการให้เธอออกจากงานเพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นสมภารกินไก่วัดแต่เธอยืนกรานว่าต้องการทำงานต่อไปเพราะเสียดายความรู้ที่อุตส่าห์เรียนมาและอีกอย่างการได้เป็นพนักงานต้อนรับของโรงแรมที่มีชื่อเสียงอย่าง The Famous ทำให้เธอได้ประสบการณ์ดีๆ มากมายอารดาจึงขอเขาทำงานที่นี่ต่อไปและเธอได้ให้สัญญาว่าจะไม่เปิดเผยเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอให้ใครรู้เป็นอันขาด แม้จะไม่เห็นด้วยเท่าไหร่นักแต่สุดท้ายอัครพลก็ตอบตกลงเพราะเห็นใจที่เธอถูกเขารังแกโดยไม่มีทางสู้ในค่ำคืนนั้นจึงไม่อยากบังคับเธอจนเกินไปนัก
ถึงตอนนี้เป็นเวลาสองปีแล้วที่เธอและเขาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่คอนโดหรูของอัครพลและมีผู้ที่ทราบถึงความสัมพันธ์ของเขาและเธอเพียงสามคนเท่านั้นคือ คเชนทร์ มาริสา และพาฝัน อารดาไม่รู้ว่าความสุขแบบนี้จะอยู่กับเธอได้นานสักแค่ไหนเพราะลึกๆ เธอรู้ดีว่าสักวันอัครพลคงต้องแต่งงานกับผู้หญิงสักคนที่ดีพร้อมจะเคียงข้างเขาในฐานะภรรยา หากวันนั้นมาถึงเธอคงเจ็บปวดเจียนตาย แต่ในเมื่อเธอเลือกแล้วก็ได้แต่บอกตัวเองให้ทำใจและใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบันโดยที่ไม่ต้องคิดถึงอนาคตอันแสนเศร้าที่รออยู่ อารดาตื่นจากภวังค์แห่งอดีตเมื่อคเชนทร์นำรถยนต์คันหรูแล่นมาจอดที่หน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง อัครพลส่งเธอไปตรวจร่างกายอย่างละเอียดแม้ว่าเธอจะพยายามบอกว่าเธอไม่ได้กระทบกระเทือนอะไรรุนแรงแค่รถล้มเท่านั้นแต่เขาก็ไม่ฟังและยืนกรานที่จะให้เธอตรวจ สุดท้ายอารดาก็ไม่สามารถขัดคำสั่งเขาได้ ชายหนุ่มมีสีหน้าโล่งใจเมื่อแพทย์ผู้ทำการตรวจแจ้งว่าเธอไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วงมีเพียงแค่รอยฟกช้ำเท่านั้น
“เชื่อหรือยังล่ะคะว่าอายไม่ได้เป็นอะไร”
“ผมเชื่อหมอแต่ไม่เชื่ออาย”
“คุณใหญ่” อารดาหน้ามุ่ยเมื่อถูกเขาต่อว่ากลายๆ ว่าเธอเชื่อถือไม่ได้
“จะให้ผมเชื่อเด็กดื้ออย่างอายเหรอ ขนาดผมสั่งแล้วสั่งอีกว่าห้ามนั่งรถพวกนั้นอายยังขัดคำสั่งเห็นทีผมคงจะปล่อยให้อายคาดสายตาไม่ได้แล้วกระมัง”
“อายไม่ได้ดื้อนะคะที่อายต้องนั่งวินมอเตอร์ไซค์ก็เพราะอายกลัวว่าจะมาทำงานสายต่างหาก ทำไมคุณใหญ่ไม่ฟังเหตุผลอายบ้างล่ะคะ”
“เมียเจ้าของโรงแรมมาสายใครจะกล้าว่า”
“ก็พวกเขาไม่รู้นี่คะ”
“แล้วอยากให้รู้ไหมล่ะ”
“คุณใหญ่” อารดาเรียกชื่อเขาอย่างอึ้งๆ เพราะเพิ่งจะได้คิดว่าเมื่อสักครู่เขาเรียกเธอว่า ‘เมีย’ ซึ่งเขาไม่เคยเรียกเธอแบบนี้เลยสักครั้งไหนจะคำถามที่ว่าอยากให้คนอื่นรู้ว่าเธอกับเขาเป็นอะไรกันหรือเปล่านั่นอีก แต่กว่าที่เธอจะได้พูดอะไรออกไปเขาก็เดินดิ่งๆ ไปขึ้นรถที่คเชนทร์นำมาจอดรออยู่แล้วทำให้เธอต้องรีบเดินกะเผลกๆ ตามไป อัครพลนั่งฮึดฮัดอยู่ในรถเพราะไม่ชอบใจกับการกระทำของอารดา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาวจะต้องทำตัวเหมือนกับว่าตัวเองเป็นพนักงานเหมือนคนอื่นๆ ที่จะต้องกลัวการลงโทษถ้ามาสายทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นเมียเขา ซึ่งเธอย่อมมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่นๆ อยู่แล้ว แล้วการที่ปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัดก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บตัวถึงขึ้นเลือดตกยางออกคิดแล้วมันน่าให้ออกจากงานไปคอยดูแลเขาอยู่ที่บ้านนัก อารดาก้าวขึ้นนั่งเคียงข้างท่านประธานแห่ง The Famous ที่นั่งหน้าขรึมอยู่ที่เบาะหลัง เธอรู้ดีว่าเขากำลังโกรธที่เธอขัดคำสั่งจนตัวเองต้องเจ็บตัวเมื่อรู้ตัวว่าผิดเธอจึงไม่รีรอที่จะเป็นฝ่ายง้องอนด้วยไม้ตายที่ใช้ได้ผลทุกครั้ง
“คุณใหญ่ขา” อัครพลปรายตามองเจ้าของเสียงหวานก่อนจะเบือนหน้ากลับไปมองริมหน้าต่างรถ ‘ใจแข็งไว้ไอ้ใหญ่’ อัครพลบอกตัวเองเมื่อถูกเรียกขานด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานที่ทำให้เขาแพ้ทางทุกครั้งแต่ดูเหมือนอารดาจะรู้จุดอ่อนของเขาดีว่าเขาไม่เคยเอาชนะลูกอ้อนของเธอได้เลยสักครั้ง อารดาขยับเข้าไปใกล้ร่างสูงที่ยังนั่งนิ่งก่อนจะซบใบหน้าหวานลงกับไหล่ของเขา
“อายขอโทษค่ะที่อายขัดคำสั่ง คราวหน้าอายสัญญาว่าอายจะไม่ทำอีกคุณใหญ่อย่าโกรธอายเลยนะคะ” คเชนทร์แอบมองทางกระจกอย่างอยากรู้ว่าเจ้านายจะทนใจแข็งกับสาวน้อยช่างอ้อนอย่างอารดาไปได้สักกี่น้ำ เมื่อเห็นเขายังนิ่งอารดาจึงลุกต่ออย่างไม่ลดละ หญิงสาวใช้แก้มถูไหล่เขาไปมาดั่งลูกแมวน้อยที่ต้องการอ้อนผู้เป็นเจ้าของ
“ไม่เจอกันตั้งหนึ่งอาทิตย์อายคิดถึงคุณใหญ่ใจแทบขาด ยังดีที่มีหลานให้เล่นด้วยไม่อย่างนั้นอายคงทรมานแย่ พี่ชายอายชวนให้อายไปอยู่เลี้ยงหลานด้วยนะคะ แต่อายลางานไว้แค่อาทิตย์เดียวกะไว้ว่าช่วงปีใหม่อายจะลาพักร้อนสักสองสามอาทิตย์ไปช่วยพี่ชายเลี้ยงหลาน”
“ฝันไปเถอะ” อัครพลหันหน้ากลับมาพร้อมรวบร่างบางเข้าไปกอดเพราะไม่สามารถทนใจแข็งได้อีกต่อไป แต่ประโยคหลังที่บอกจะลางานกลับบ้านสักสองสามอาทิตย์นี่ล้มเลิกความคิดไปได้เลยเพราะเขาไม่มีทางยอมให้ร่างนุ่มนิ่มนี้อยู่ห่างอกนานขนาดนั้นแน่ๆ
“คะ”
“ผมบอกว่าฝันไปเถอะที่อายบอกว่าจะลากลับบ้านสองสามอาทิตย์ ผมไม่มีทางยอมให้อายอยู่ห่างสายตานานขนาดนั้นแน่ๆ แค่อาทิตย์เดียวก็คิดถึงจะแย่แล้วรู้ไหม ผมต้องกลับไปนอนบ้านเพราะทนเหงาอยู่ที่คอนโดคนเดียวไม่ไหวต่อไปนี้ผมจะไม่ยอมให้อายห่างไปไหนอีกแล้วถ้าจะไปต้องไปด้วยกัน”
“เอ่อ...ค่ะ” อารดาก้มหน้าซ่อนยิ้มกับคำพูดของเขา แม้เขาจะไม่เคยบอกรักไม่เคยพาเธอไปรู้จักเพื่อนๆ หรือครอบครัวของเขาเลย แต่การแสดงออกว่าหวงแหนในตัวเธอและดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีตลอดสองปีที่ผ่านมาก็ทำให้เธอมีความสุขไม่น้อยและไม่อยากคาดหวังอะไรไปมากกว่านี้
“หายเจ็บหรือยัง” เมื่อปรับความเข้าใจกันได้อัครพลก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ยังเจ็บอยู่นิดหน่อยค่ะ แต่แค่นี้สบายมากอายทนได้คุณใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“เมียทั้งคนจะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไง และที่ผมโกรธก็เพราะว่าเป็นห่วงรู้ไหม”
“อายทราบค่ะ ต่อไปอายจะไม่ขัดคำสั่งคุณใหญ่อีกแล้วค่ะ”
“ให้มันจริงเถอะ ขืนขัดคำสั่งผมอีกคราวนี้ผมจะขังอายไว้ไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยคอยดู”
“คุณใหญ่จะใจร้ายทำกับอายแบบนั้นได้ลงคอเลยเหรอคะ”
“ถ้าดื้อมากนักก็ไม่แน่” อารดาย่นจมูกใส่คนจอมโหดก่อนจะซบใบหน้าลงกับอกเขาอย่างออดอ้อน เธอรักเขามากเหลือเกินมากจนคิดไม่ออกว่าถ้าวันหนึ่งเธอและเขาต้องจากกันเธอจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร
“อายรักคุณใหญ่ที่สุดในโลก” อารดาเอ่ยบอกความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจให้เขาได้รับรู้ และเธอมักจะบอกเขาอยู่เสมอๆ โดยไม่อายไม่ว่าจะยามแนบชิดสนิทเสน่หาหรือยามที่เธอต้องการจะบอกโดยไม่เลือกเวลาและสถานที่ อัครพลยิ้มกว้างอย่างถูกใจกับการถูกบอกรักครั้งที่นับไม่ถ้วนแต่เขาไม่เบื่อที่จะฟังมันเลยสักนิด และสักวันเมื่อถึงเวลาเขาจะบอกเธอว่าเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน
“อายรักคุณใหญ่มากขนาดนี้คุณใหญ่ยังจะใจร้ายขังอายได้ลงคอเหรอคะ”
“ใครจะไปทำแบบนั้นได้ลง อายของผมน่ารักขนาดนี้ผมไม่มีวันทำแบบนั้นกับอายแน่ๆ” อัครพลยืนยันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกดจมูกโด่งลงกับกลุ่มผมนิ่มสลวย
‘เรียบร้อยโรงเรียนอารดา’ คเชนทร์ที่ตะแคงหูฟังอยู่คิดในใจไม่ว่ากี่ครั้งเจ้านายของเขามักแพ้ทางให้กับลูกอ้อนของอารดาเสมอ เป็นใครก็คงทำใจแข็งอยู่ไม่ไหวเพราะหญิงสาวทั้งหน้าตาน่ารักดั่งตุ๊กตาแถมยังช่างอ้อนช่างเอาใจขนาดนี้ไม่แปลกที่เจ้านายของเขาจะทั้งหวงทั้งตามใจและไม่เคยใจแข็งกับอารดาได้เลยสักครั้ง
- ผู้เขียน
