อารดาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนเผลอหลับไปเพราะเมื่อคืนเธอนอนไม่ค่อยหลับ กว่าที่หญิงสาวจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นก็เป็นเวลาบ่าย ร่างบางบิดขี้เกียจแต่รู้สึกดีขึ้นมากเพราะได้นอนจนเต็มอิ่ม แต่เมื่อสายตาเธอเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่บอกเวลาบ่ายสองโมงร่างบางก็ผุดลุกขึ้นจากที่นอนทันที เธอนึกถึงคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ที่ชายหาดตั้งแต่ช่วงสาย เธอรู้ดีว่าแดดในยามกลางวันของชายทะเลนั้นรุนแรงขนาดไหน
“คุณใหญ่” อารดารีบวิ่งออกจากห้องไปทันที หญิงสาววิ่งมาตรงจุดที่อัครพลคุกเข่าง้องอนเธออยู่เมื่อช่วงสาย และภาพที่เห็นก็ทำให้อารดากรีดร้องขึ้นมาสุดเสียง ร่างของอัครพลที่ล้มคว่ำแน่นิ่งอยู่บนผืนทรายทำให้อารดาถลาเข้าไปหาด้วยความตกใจสุดขีด
“คุณใหญ่ คุณใหญ่ขาอย่าเป็นอะไรนะ คุณใหญ่ได้ยินอายไหมฮือๆๆ” อารดาร้องเรียกอัครพลทั้งน้ำตา
“ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วยด้วย” เสียงร้องของอารดาทำให้พนักงานของรีสอร์ทวิ่งมาดู รวมถึงคเชนทร์ที่เพิ่งกลับจากไปติ
