ขนตายาวงอนกระพริบถี่ๆก่อนที่ดวงตาสวยหวานจะเปิดขึ้นเต็มที่ ภาพที่ปรากฏแก่สายตาคือแผงอกกว้างของอัครพลในเสื้อแขนสั้นสีขาวสะอาดตา ร่างเปลือยที่ขยับยุกยิกในอ้อมกอดทำให้อัครพลละสายตาจากหน้าจอแล็ปท็อปหันมามอง
“ตื่นแล้วเหรอแมวน้อยขี้เซา” เขาเอ่ยถามพร้อมทั้งกดจมูกโด่งลงบนหน้าผากเนียนอย่างเอ็นดู
“กี่โมงแล้วคะคุณใหญ่” อารดาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“เที่ยง”
“อะไรนะคะเที่ยง แล้วอย่างนี้อายจะไปทำงานได้ยังไง” อารดาเอ่ยอย่างวิตกเพราะพักหลังมานี้เธอหยุดงานบ่อยๆทั้งเรื่องประสบอุบัติเหตุและเรื่องส่วนตัว
“ทำไมต้องทำน้ำเสียงตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ อายลืมไปแล้วเหรอว่าผมเป็นใคร เจ้าของโรงแรมจะหยุดงานสวีทกับเมียสักวันจะเป็นไรไป”
“แต่ว่า...”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น รีบลุกไปแต่งตัวได้แล้วผมหิวจนแทบจะกินคนได้ทั้งคนอยู่แล้วรู้ไหม”
“คุณใหญ่ยังไม่ได้ทานข้าวอีกเหรอคะ”
“ก็ยังน่ะสิ”
“แล้วทำไมไม่ทานล่ะคะ เดี๋ยวก็เป็
